Skinfaxi - 01.04.1949, Blaðsíða 35

SKINFAXI
35
vort yfir landinu, sem vér eigum og hefur alið oss, að
þjóðerni vort verði ekki fyrir áföllum, að tunga vor
og menning tœrist eigi upp?
Eg cfa, að það sé á nokkurs manns færi að veita
óskeikul og óbrigðul ráð í þessum efnum, og að
oiinnsta kosti fer víðs fjarri, að ég telji mig eiga
þess nokkurn kost. En svo sem ég sagði fyrr, er það
skylda vor að dotta ekki á verðinum, heldur skyggn-
ast um, líta til veðurs og leiða róðurinn í samræmi
við þá spávísi, sem við megum af því öðlast, hvort
heldur vér sitjuiu i andófi í rauðaroki eða vér sigl-
um hyr beggja skauta.
Vér skulum gera þvi á 'fætur, að áður langt líður
verði oss færð þau boð, að oss sé gefinn kostur á að
taka þátt i hernaðarbandalagi — gerast aðili að hin-
um svo nefnda Norður-Atlantshafssáttmála. Vér kom-
umst trauðla hjá að svara því boði. En hverju á að
svara. Á svarinu einu getur ef til vill oltið framtíð
þjóðar vorrar, tilvera hennar, líf hennar. Slik spurn-
ing cr ekki daglega horin upp við þig né mig, þvi
að ég vænti ]>ess, að við fáum að segja þar álit okkar,
slík spurning, þar scm vér getum með jái eða neii ráð-
ið meiru um örlög þjóðar vorrar en séð verður í
svip. Spurningin um þátttöku í hernaðarbandalagi
oður ekki er þvi þess eðlis, að hún verður ekki liöfð
í flimtingi. Svarið við henni hlýtur að skara að eldum
áhyrgðartilfinningar, skirskota til þeirrar sögu, sem
forfeður vorir hafa samið með baráttu sinni, lífi sinu,
skírskota til þess framhalds, sem vér óskum að vcrði
á henni. — Ég vil ekki trúa þvi, að nokkur Islend-
oigur sé svo ábyrgðarsnauður, svo rótslitinn úr ])eim
jarðvegi, sem liann er sprottinn úr, að hann gjaldi
spurningunni svar, sem sé andvigt þvi, er hann hygg-
Or þjóð sinni fyrir béztu. Þetta segi ég minnugur þess,
að sagt er, að hópur hérlendra manna horfi aldrei
Oema í austur og öðrum sé hirgð sýn nema í vesturátt.
3*