Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Page 23

beita — og svo í nýjan róður. Þó
voru lifrarferðirnar lang-erfið-
astar. Lifrina fluttum við annan
hvern dag til Keflavíkur í tunn-
um, er bundnar voru á gamlan
handvagn. Við fórum alltaf tveir
saman. Vegurinn milli Njarðvík-
ur og Keflavíkur var feikna
vondur, blautur og gljúpur
moldarvegur.
Vagninn með lifrartunnunum
sökk oft upp í öxla í for og leðju.
Stundum var krap, snjór eða
bleytubylur. En hvað þýddi að
kvarta? Verkefnin biðu. Maður
varð að duga eða drepast.
Vertíðinni var lokið. Það var
komið fast að páskum. Fólkið var
kvatt og því þökkuð vinsemd og
aðhlynning, er við höfðum hlotið
í svo ríkum mæli; það hafði tekið
okkur með fádæma velvild og
hjálpfýsi.
Haldið er til Reykjavíkur með
fullstaðinn vertíðarfiskinn á
tveimur stórum mótorbátum. —
Honum er skipað upp á Kirkju-
sandi við Reykjavík, þar sem
hann var seldur og greiddur út
í hönd. Sjálfir urðum við að
kasta honum úr lest og aka hon-
ur á handvögnum upp lausa tré-
bryggju og skila honum á vigt.
Að því loknu var haldið inn í
sjálfa Reykjavík, því að Kirkju-
sandur var þá einskonar sveit, í
nær engum tengslum við bæinn.
Við lögðum Óla við Siemsens-
bryggju; fengum okkur svo olíu,
vatn og annað er við þurftum til
heimferðarinnar. Sigurður lét
okkur fá peninga, svo við gætum
keypt smávegis fyrir okkur og
til glaðnings þeim, er heima
voru. Nú fórum við um borgina
og skoðuðum bæinn. En sú stærð
á öllu! Það var nú meira en lítið
í okkar augum, sem aðeins höfð-
um séð Suðureyri og litlu Njarð-
vík. Þó náði Reykjavík þá ekki
um holt og hæðir, eins og nú er.
Nei, byggðin inn með Laugaveg-
inum var nokkuð samfelld inn á
Frakkastíg og náði lítilsháttar
inn í Skolavörðuholt.
Hvað fannst manni svo mest
um vert, og hvað vakti mesta
VÍKINGUR
gleði hugans í höfuðborg Islands,
er maður leit hana í fyrsta sinn
á því herrans ári 1916?
Eg veit ekki um hug félaga
minna í því efni. En hvað mig
snerti, þá var ég lang-hrifnastur
af legu bæjarins, útsýninu um
eyjar og sund, og þeim fagra
fjallahring er umvafði þessa
ungu og ört vaxandi borg. Húsin
og göturnar hrifu mig ekki, en
af „Útilegumanninum,“ mynda-
styttu Einars Jónssonaríanddyri
Islandsbanka, varð ég svo heill-
aður, að það var hrein heppni að
ég lokaðist ekki inni í bankanum.
Þá var það Skólavarðan. Ég
dáðist að strákunum úr Latínu-
skólanum, hve sniðugir og dug-
legir þeir höfðu verið að hlaða
slíkan minnisvarða, sem hér
myndi standa um alla tíð, þeim
til ævarandi sóma og borgurun-
um til augnayndis.
Og loks var það fólkið, þessi
ósköp af prúðbúnu myndarfólki,
æðandi fram og aftur um allar
götur og troðninga án tilgangs
og starfs, að því er virtist.
Margt var að sjá. Ég man, hve
okkur strákana langaði til að
skoða bæinn betur, þó ekki væri
nema hálfa stund. En Sigurður
sagði: „Nei. Heim skal halda, nú
strax.“
Þá tilkynnti ekkert Ríkisút-
várp eða aðrar stofnanir um
lægðir eða veðurútlit yfirleitt.
Við sigldum í því efni út í óviss-
una, eins og allir aðrir.
Það var létt yfir okkur öllum,
er við fórum framhjá Engey og
tókum stefnuna út í Faxabugt,
því að nú vorum við á heimleið,
og hver hlakkar ekki til heim-
komunnar?
Við fórum að spjalla saman og
segja hver öðrum um kaupin,
sem við höfðum gert í fínu verzl-
ununum í Reykjavík. Einn hafði
keypt sér dýrindis, svartan, harð-
an hatt, er hann sýndi okkur og
mátaði á kolli sínum. Svona
virðulegt höfuðfat höfðum við
engan séð bera heima, nema
prestinn okkar. Við litum því til
hattsins með lotningu, þar sem
hann hékk nú á nagla í lúkarn-
um milli barómeterins og klukk-
unnar og rúllaði til og frá eins
og Óli á öldum Faxabugtar.
Við vorum komnir langleiðina
yfir Faxaflóa. Vindurinn var
norðvestan og allkröpp bára, er
boðaði, að veðrið myndi aukast
eftir því sem norðar kæmi. Vélin
gekk á fullri ferð; auk þess sigld-
um við með segli og fokku. Ferð-
in sóttist vel. Þykkur bakki huldi
norðurloftið, og dimmt var í há-
lofti. Sigurðar vakt var uppi.
Vindur jókst nú stöðugt, og
dimmdi að nóttu. Við tókum
fokkuna niður, því að nóg var
siglt.
Veðrið — það kom eins og
byssukúla: þreifandi bylur, hvít-
freyðandi öldur, og sortinn svo
að ekki sá út fyrir borðstokkinn.
Óli kastaðist á hliðina, svo að
sjór rann í seglið. öll lunningin
var í kafi og sjórinn inn á mitt
dekk. Ég sá ofan í grængolandi
öldudalinn, sem við lágum í.
Var ég hræddur? Kannski. Ég
hugsaði ekki til Guðs, enda ungl-
ingur þá, sem vissi ekki hve þýð-
ingarmikið það er að hafa Guð
ávallt í huga. En til móður minn-
ar hugsaði ég; mér fannst hún
hjá mér.
Sigurði tókst að snúa bátnum
uppí, svo seglið missti vindinn.
Allir voru komnir upp; það
þurfti engan að vekja. Óli rétti
sig, og hann sagar í freyðandi
öldurnar. Seglið er rifið niður.
Allt er bundið og skorðað, sem
ofandekks er. Ekkert æðruorð
heyrist. Hinir fáklæddu menn
flýta sér í lúkarinn, áður en*þeir
verða holdvotir af ágjöfinni. Lax-
dal fyrstur, svo Sveinbjörn. —
Hann rekur fótinn gegnum harða
hattinn, sem dottið hafði af nagl-
anum sínum og lent í stigatröpp-
unni. Allir fara að brosa. Og þeg-
ar Einari datt í hug að draga
hattinn upp eftir fæti Svein-
bjarnar og færa hann allt upp
fyrir hné hans, varð hávaðinn
ekki minni í lúkarnum, en í hin-
um úfnu öldum, er stanzlaust
brutu um stefni Óla. Síðan var
hattinum fórnað í faðm Ægis.
303