Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1995, Side 6

VÍKINGUR
Guðjón A. Kristjáns-
son, forseti FFSI.
Forystugrein:
Kjarasamningar fiskimanna og
afstaða samtaka sjómanna til
kvótakerfisins
Samningaviðrœður við LÍÚ sigldu í strand í
byrjun mars síðastliðins og er Ijóst að ekki verður
gengið til þeirrar vinnu að nýju án þess að fyrir
liggi verkfallsboðun. Þessi strandsigling er afar
sérkennileg í Ijósi þess að verulega hefur verið
gefið eftir í kröfum afhálfu sjómanna.
Það er mat okkar að forystumenn LIÚ, þ.e. for-
maðurinn og lögfrœðingurinn, hafi aldrei ætlað
sér að gera nýjan kjarasamning. Vilji þeirra til
viðrœðna hafi aðeins þjónað því markmiði að
velkjast um í sama gamlafarinu og tefja málið uns
búið væri að semja milli ASI og VSI, búið væri að
teygja málið fram yfir loðnuvertíð og uns búið
væri að tefja málsmeðferð í samráðsnefnd fram
yfir það að Alþingi væri lokið. Þessum „göfugu“
markmiðum hefur LIÚ nú náð og sjómenn standa í
sömu sporum og þegar núverandi ríkisstjórn setti
lög á verkfall sjómanna fyrir rúmu ári. Kvóta-
braskið dafnar vel og verð til sjómanna fyrir afla
upp úr sjó er nú með þeim hætti að líkja mœtti við
þjófnað er að ræða hjá sumum þeim fiskkaupend-
um sem jafnframt eru útgerðarmenn og njóta þess
stórkostlega heiðurs að vera nefndir afburða „ bis-
nessmenn“, „menn ársins“ eða „bjartasta framtíð
Islands “.
Hagnaðartölur „snillinganna“ má hœkka enn
með því að þeir með einhliða ákvörðunum sínum
tilkynni áhöfnum sínum að um næstu mánaðamót
lœkki fiskverð, enda þurfi að ná upp að minnsta
kosti 10% arðgreiðslum og hækka hlutafé um
20-30%. Þessir forsprakkar og framtíðarmenn
tala manna hæst um lélegt og lítið siðferði þeirra
sem sitja á Alþingi eða taka þátt í pólitík. Þaðfer
hins vegar minna fyrir siðferðisvandamálum
þegar siðferði þeirra sjálfra er skoðað nánar. Það
er víst að margir þeir sem skólaðir voru í lífsins sjó
og stjórnuðu áður útgerð og vinnslu væru lítt sátt-
ir við þau vinnubrögð sem og kúgun, sem beitt er í
dag í skjóli kvótakerfis og eignarhalds á afla í sjó
og takmarkaðri atvinnu sumsstaðar, þar sem vinn-
an er þar að auki aðeins til staðar úr aflaheimild-
um og braski sægreifans íplássinu.
Það er vissulega svo að staða okkar sjómanna er
veik, vegna þess að samtök sjómanna hafa ekki
verið samstiga í að hafna því kerfi sem leitt hefur
til þess að þeir, sem treyst var á sínum tíma til að
hafa aflaheimildir til umráða á skipum sínum,
hafa sumir hverjir ekki verið þess trausts verðir.
Það eru ævinlega ofdrykkjumennirnir sem koma
óorði á vínið. Það sem leiðir síðan af þessu er að
œvinlega er spilað á ósamstöðuna, þannig að
fyrrnefndir „snillingar“ geta sýnt enn betri rekstr-
arafkomu á kostnað sjómanna.
Bankastjórinn kallar heiðarlega skussann fyrir
og spyr: Hvers vegna ert þú, vinnuveitandi góður,
ekki með sama hagnað úr hverju hráefnistonni og
hann „Ronni ræningi“ eða dóttir hans, sem nýlega
erfði óveiddan aflann í sjónum við Island? Þetta
gengur ekki góði, þú verður að leigja frá þér
aflann óveiddan og leigja síðan aftur á hœrra
verði á pappírunum svo áhöfninfái að taka þátt í
rekstrarvænu leiguverði eða lækka fiskverðið í
uppgjörinu þar til enginn um borð er lengur sáttur.
Á Grænlandi segja menn: Berðu hundinn nógu oft,
þá bítur hann. Sjómannasamband Islands og
Vélstjórafélag íslands verða nú að taka þá afstöðu
að bíta frá sér og leggja af stuðning við kvóta-
braskkerfið.
Því skal aldrei trúað að ekki megi koma á fót
veiðikerfi sem tryggir viðgang fiskstofna öðruvísi
en samfara því verði það óskapnaðarkerfi sem nú
ríður húsum fólks, afkomu þess og sjómanna víða
um land.
Það kemur að því að barinn rakki bítur.