Náttúrufræðingurinn

Árgangur

Náttúrufræðingurinn - 1958, Síða 17

Náttúrufræðingurinn - 1958, Síða 17
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 71 fugl, er mér sýndist líkastur þúfutittling. Fjórir svanir höfðu verið þar dagana á undan, sögðu Norðmenn okkur. Skordýralífið er mjög fátæklegt. Urðum við engra skordýra var- ir meðan við dvöldumst þar, ekki einu sinni maðkaflugu. Hefði þó mátt vænta hennar við hræ af smáhveli, sem þar var rekið og bæði refir og fuglar liöfðu gert sér gott af. Fjörur allar virtust mér óvenjusnauðar af öllum lifandi minjum. Er þess og að gæta, að víðast þar sem ég fór um var sandfjara, svo að ekki var um þörunga að ræða. Þrátt fyrir mikla leit, fann ég þar einungis fi skeljategundir og- 2 tegundir kuðunga. í Hollendinga- vík var rekið allmikið af krabbadýrshömum, sem helzt líktust smá- vöxnum rækjum. Eitt hrognakerfi úr grásleppu fann ég. Annars er þess að gæta, að fáir ætilegir hlutir fá lengi að liggja kyrrir í fjörun- um fyrir refunum, sem leita þar mjög að æti, eins og slóðir þeirra sýndu, en þær líktust helzt fjárslóðum í beitilandi að vetri. Sögulegt yfirlit. í Landnámu segir, að fjögurra dægra sigling sé frá Langanesi til Svalbarða í hafsbotn. Hafa sumir fræðimenn talið, að þar sé átt við Jan Mayen, og er það ekki ósennilegt eftir vegalengd. Ef það er rétt, þá hafa forfeður okkar þekkt eyna, og er það raunar ekki undarlegt, svo vítt um, sem eygja má Bjarnarfjall. Af fornum landa- bréfum þykjast menn og sjá, að einhver eyja hafi verið kunn á þessum slóðum fyrr á öldum. En hvað sem því líður var eyjan samt gleymd öllum, unz Hollendingurinn Jan Jacobsz May fann hana árið 1614. Ber eyjan síðan nafn hans, þótt stundum væri hún kölluð annað fyrr á tímum. Um líkt leyti og Jan May fann eyna munu enskir sjófarendur hafa komið þangað. Þeir, er fyrstir fundu eyna voru hvalveiðamenn. Þá var gnótt hvala á þessum slóðum, enda var brátt tekið að stunda þarna hvalveiðar af kappi. Eitt- hvað stunduðu Englendingar þær veiðai', en aðallega voru þær reknar af Hollendingum. Höfðu Hollendingar bækistöðvar í víkunum vestan og norðan á Suðurey, en einnig í Rekavík. Aðal- stöðin var í Rostungsvog. Sjást þar enn nokkrar minjar, húsarústir, tígulsteinahrúgur, hvalbein og brot úr ýmsum smámunum. En mjög eru þessar minjar eyddar, enda var gengið nærri öllu nvti- legu þar á stríðsárunum.

x

Náttúrufræðingurinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.