Náttúrufræðingurinn - 1967, Qupperneq 27

NÁTTÚRU F RÆÐINGURINN
119
3. myncl. Súrefnissnauðar gastegundir losna við eldgos úr storknandi bergi
og sameinast með orku fenginni úr eldingum í flóknari efnasambönd, ef til
vill frumstæð eggjahvítuefni. Myndin er tekin al' eldingum yfir Surtsey I.
desember 1963 (Sigurgeir Jónasson).
ingu á því, hvernig lílrænt eggjahvítuhnoð gat orðið að lifandi
frumu. Þó er athyglisverð sú vitneskja, að það sem skilur á milli
í byggingu hinna lægstu lífvera og þessara smásæju hnoða er meðal
annars kjarnasýruefnið.
Allar lífverur, hverju nafni, sem þær nefnast, allt frá einfrum-
ungum upp í flóknustu fjölfrumunga, eru byggðar úr eggjahvítu-
sambcindum ásamt kjarnasýru. Jafnvel hinar örsmáu veirur, sem
brúa bilið milli lífræns efnis og lífvera samanstanda af þessum
tveimur efnaflokkum.
Hér að framan hefur verið leitazt við að rekja sögu þeirra hug-
nrynda, sem menn hafa gert sér um sköpun eggjahvítuefnisins. En
hverjir eru hinir sérstæðu eiginleikar kjarnasýrunnar og hvernig
er bygging hennar?
Frumufræðingar og erfðafræðingar höfðu eftir ýmsum leiðum
veitt því athygli, að litþræðir í kjarna frumunnar stóðu í nánu
sambandi við arfgengi og virtust stjórna efnaframleiðslu frumunn-
ar, uppbyggingu eggjahvítunnar með aðstoð ýmissa gerhvata. Ákveð-