Náttúrufræðingurinn - 1967, Qupperneq 56

] 48
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
].—2. mynd. lilóðkorn úr manni. Á báðum myndunum sjást rauð blóðkorn,
kjarnalaus, þynnst í miðjunni. Á miðri vinstri myndinni er hvítt blóðkorn,
með dökkleitum, óreglulega löguðum kjarna, cn á miðri mynd til hægri eru
blóðflögur. í rauninni eru blóðflögur og hvít blóðkorn litlaus og gegnsæ, en
blóðhimnan á myndunum hefur verið lituð með sérlegum litum, er gera margt
í fari blóðkorna vel sýnilegt í smásjá.
því að þau eru ýmist í blóðinu eða utan þess, og trúlega verða
ýmsar tegundir þeirra misgamlar. Venjulegasta gerðin, sem í bein-
merg myndast, er talin endast 10—14 daga að meðaltali. Myndun
og afdrif livítra blóðkorna í eitlum býr ylir rnörgum óráðnum gát-
um. Þar myndast hvít blóðkorn svo hratt, að nægja mundi til að
endurnýja heildarmagn þessara korna í blóði oft á dag, en þó benda
mælingar til, að sum þeirra endist allt að 80—100 daga. Menn vita
ekki, hvað verður um öll þessi blóðkorn, en sumir láta sér detta í
hug, að þau fari inn í beinmerg og komi þar á einhvern hátt við
myndunarsögu blóðkorna, hvítra og rauðra. Annars halda menn
helzt, svo sem áður er sagt, að hvítu blóðkornin, sem í beinmerg
myndast, séu orðin til úr sams konar frumblóðkornum og hin
rauðu, en e. t. v. gætu þessi frumblóðkorn aftur rakið ættir til
hvítra blóðkorna úr eitlum.
Margs kyns blóðsjúkdómar koma fram sem raskað hlutfall milli
mismunandi gerða hvítra blóðkorna og röskun á heildarfjölda þeirra
(t. d. hvítblæði). Ef þunnri blóðhimnu er strokið á gler, sem síðan
er brugðið undir smásjá, sjást rauð blóðkorn vel, en hin hvítu
ógreinilega, enda tær og litlaus. Með vissum litunaraðferðum koma