Samvinnan - 01.10.1969, Blaðsíða 36

á neðri hæðinni er eigandinn önnum kafinn
að þóknast viðskiptavinum af sinni alkunnu
lipurð, en á efri hæðinni hljómar Vivaldi úr
herbergi heimasætunnar meðan útibússtjór-
inn gamnar sér að frúnni i hjónaherberginu.
Hann er svo ómótstæðilega frumstæður að
frúin fær engum vörnum við komið, eða
hvernig á hún líka að drepa þennan voðalega
tíma því ekki getur hún sökkt sér niður í
litteratúr frá morgni til kvölds. Hún verður að
geta slappað af frá honum annarsvegar og
gráum hversdagsleikanum hinsvegar. í raun
og veru er það mikil reynsla fyrir fullþroska
konu að kynnast sliku dýri sem útibússtjór-
anum, einkum þegar hún er gift jafn penum
manni og Magnúsi Magnússen. Hinsvegar má
segja að ekki sé beinlinis smekklegt að hleypa
honum beint f hjónarúmið — en hvað skal
gera? Dyngjan varla fokheld. Afturámóti verð-
ur þvi ekki neitað að eitthvað stórbrotið sé
við þetta, eitthvað mjög dramatískt — i ætt
við gríska harmleiki.
,,Þú ert að stækka lagerinn", segja kúnn-
arnir við Magnús Magnússen.
,,Ja — það er nú fyrst og fremst dyngia
handa frúnni, svo nota ég plássið fyrir neðan
undir vörur", segir Magnús og bætir svo við,
þegar hann sér að kúnnarnir eru ekki nógu
vel með á nótunum: „Konur verða jú að hafa
afd rep“.
,,Já auðvitað", segja kúnnarnir og verða
skrýtnir í framan.
„Konan mín er svo gasalega bókhneigð",
segir Magnús kúnnunum til frekari glöggvun-
ar, og það er ekki laust við að greina megi
stolt í röddinni.
„Já auðvitað", segja kúnnarnir.
Hversvegna segja þeir alltaf „já auðvitað"?
spyr Magnús sjálfan sig i huganum, en hugsar
svo ekki meira úti það endaþótt hann viti vel
að bókhneigðar konur séu ekki á hverju strái,
að minnstakosti ekki í þessu plássi.
Dag einn klukkan umþaðbil þrjú korter í
fimm, kemur Jóhann litli inn i verzlunina til
föður sfns og hvíslar einhverju að honum.
Faðir hans hváir. Drengurinn hvislar aftur.
Faðir hans hváir aftur. Drengurinn hvíslar enn.
Sfðan halda þeir báðir upp á efri hæðina,
drengurinn að því er virðist mjög spenntur
en Magnús Magnússen meira einsog kvíða-
fullur. Sem þeir eru staddir í holinu berast tii
þeirra tónar Vivaldis og hlióma miöq faqur-
fræðilega að vanda. Strákurinn aefur föður
sínum merki um að hafa lágt, læðist síðan að
dyrunum að hjónaherberginu og þrýstir and-
litinu að skráarpatinu. Það sést á honum ah-
anverðum að hann hefur ekki orðið fvrir \'on-
brioðum. Faðir hans biður óbreviufullur on
kvíðinn og nagar á sér neqlurnar (barnsvani
sem kemur upp í honum þeqar hann kemst
i peðshræringu). Loks læðist strákurinn frá
hurðinni og bendir föður sínum á skráaraatið.
Maonús Maqnússen hálgast hikandi dvrnar,
virðist á báðum áttum, en bevgir siq svo í
hmáliðunum oq lokar öðru auqanu. Hann
dvelur ekki lenoi við skráarqatið, náfölur réttir
hann siq udp með erfiðismunum, skiöarar frá
dvrunum og hverfur niður stigann, niður í
laaerinn. Anqurværir tónar haustsins fvlqia
honum á leið. Jóhann. afturámóti, er á báðum
áttum hvað gera skuli; snýr sér loks með
hálfum huga aftur að skráargatinu.
Klukkan tiu mínútur gengin í sex birtist
útibússtjórinn í eigin perscnu í verzluninni og
þakkar fyrir sig.
„Sjálfþakkað", segir Magnús Magnússen.
Þegar útibússtjórinn er horfinn útum dyrnar,
léttur í spori og vel á sig kominn, skundar
Magnús Magnússen inn í lagerinn til þess að
kúnnarnir sjái ekki tárin sem skyndilega taka
að streyma niður fölar kinnarnar.
Nocturne
Lúgan myndar að visu prósaíska umgerð
um póetískt andlit Dísar Magnússen, en það
kemur ekki að sök þar sem stúlkan er í eðli
sínu mjög bláttáfram. Hún afgreiðir annars
hugar tóbak og sælgæti eða gos eða klámrit,
allt eftir þörfum kúnnans. Hún gerir þetta
fyrirhafnarlaust og án áhuga — að því er
virðist í einskonar leiðslu, rétt einsog hún sé
ekki alminnilega vöknuð (en það fær auðvitað
ekki staðizt, þar sem klukkan er langt gengin
í níu e. h. og hún er búin að hlýða á 7 kon-
serta eftir Vivaldi og einn eftir Johann Chris-
tian Bach síðan í eftirmiddag).
Einsog áður er getið fær hún gott tóm til
ihugunar endaþótt ekki gefist beinlinis næði
til hugleiðslu. Það hefur hvarflað að henni
að skreppa til Indlands á næsta ári eða þar-
næsta til frekari andlegra iðkana, sem myndi
afturámóti koma í veg fyrir að hún gerðist
dópisti. Um þetta hugsar hún, sem hún situr
fyrir innan lúguna með hönd undir kinn.
Lífið er í raun og veru mjög einkennilegt
og stundum tríst. Það er til dæmis ekki hægt
að segja annað en það sé einkennilegt uppá-
tæki hjá mömmu hennar að fara að halda við
nýja útibússtjórann, endaþótt segja megi
að það sé mjög mannlegt eða öllu heldur
kvenlegt. Á hinn bóginn er það mjög trist
fyrir pabba hennar, einkum þar sem þau eru
að þessu í hjónarúminu. Það er vonandi að
dyngjan fari að verða tilbúin, þó ekki sé nema
vegna pabba hennar sem er í raun og veru
mjög góður maður þótt hann sé hvorki hneigð-
ur fyrir bækur né sérlega músikalskur.
Konur eru miklu flóknari en karlmenn. Karl-
menn eru annaðhvort karlmenn (þ. e. dýr)
eða þá vinnuapparat svosem einsog traktor
eða sláttuvél. f báðum tilfellum virðist sálar-
lífið mjög einfalt, allt að því óintressant. —
Konur, afturámóti, — hver skilur konu! Ekki
einusinni hún sjálf. Að vísu verður ekki á
móti þvi borið að meðai karlmanna hafa verið
36