Samvinnan - 01.10.1969, Blaðsíða 34

Atli Már:
ÖGURSTUNDIR
Allt deyr,
nema þrúgandi návist hafsins,
eilíf og ein.
í þögn auðra stunda
þreytt, gömul, við tefjum.
Fjarri eru bros
blárra augna;
haustljóð í dröngum,
hregg í ögri,
en hlátur barnanna
horfinn úr dægranna stefjum.
Aldrei meir:
gneistflug járnaðra hófa
við götunnar stein.
Á gestlausum tröðum
grær yfir spor.
Ei vænta framar
vegir þeirra
er síðastir fóru
svifléttum sporum
með sólstaf í augum;
— síðastir allra
suður heiðar í vor.
Oddur Björnsson:
Svíta fyrir
kontrabassa,
skógarþröst
og viola d’amore
Þegar íslenzkur draumur rætist
Introduzione
Dís Magnússen (17 ára) lýkur upp augun-
um: hún er formlega vöknuS. Hún teygir úr
líkamanum og gefur frá sér hljóS. Þetta hljóS
er mjög fáum gefiS, en þó einna helzt konum
á hennar aldri sem hafa yndi af tónlist. Yfir-
leitt sefur hún samt frameftir á morgnana. ÞaS
gerir húSina mýkri og Ijær augunum meiri
dýpt meS vott af þreytu sem er í ætt viS lífs-
leiSa, einfaldlega vegna þess aS þaS er svo-
lítiS þreytandi aS sofa mikiS. Þessi þreyta
eSa lífsleiSi kemur raunar fram sem yndis-
þokki þegar hún blandast þeim sálhrifum —
sem stundum brýzt beinlínis fram sem músik-
ölsk hugsun — er speglast í augnsjáaldrinu.
Þetta er í ætt viS órímaS IjóS, helzt kínverskt.
Einnig er hér um aS ræSa eftirstöSvar af
áhrifum af tónlist Vivaldis frá deginum áSur
auk annarra áhrifa sem hún hefur orSiS fyrir,
einkum þó eftilvill í svefni. Hún sefur meS
græna augnskugga, því hún hefur um annaS
aS hugsa en þvo sér og mála sig kvölds og
morgna. Yfirleitt hlustar hún á tónlist Vivaldis
óþvegin og ógreidd og meira aS segja hálf-
ber, enda hefur þaS komiS fyrir aS hún hafi
fengiS lungnabólgu af því aS hlusta á Árs-
tíSirnar fjórar, einkum Veturinn. En þaS er
sem betur fer ekki algengt.
Hún lyftir öSrum handleggnum yfir höfuSiS
sem snýr í prófll og lætur hann hvíla á mjúk-
um svæflinum. Hinn handleggurinn hvílir á
sænginni sem fyllt er breiSfirzkum æSardún.
Framundan henni — eSa ölluheldur aftur-
undan — gægist grannur fótur, lítiSeitt óhreinn
en þokkaríkur engu aS síSur; og neglurnar á
tánum, sem eru fimm, eru sumarhverjar meS
rauSu lakki sem fer einkar vel viS hvítt (eSa
því sem næst) lakiS. Hún er svo hræSilega
löt, og þaS er alveg dásamleg tilfinning. Hún
gefur aftur frá sér þetta hljóS, því hún er
örlát í eSli sínu. Hún lætur grænleit augun,
sem geta orSiS mjög dökk ef hún kemst í
geSshræringu, hvarfla um herbergiS: þaS er
allt á rúi og stúi, föt og hlutir, og þaS er svo
yndislegt. Hún hatar röS og reglu. Hún elskar
afturámóti lífiS einsog þaS kemur fyrir. Þetta
merkir ekki aS hún sé bjartsýn, þvert á móti:
þunglyndi er henni í blóS boriS, þunglyndi —
og ást. Þó má ekki gera of mikiS úr orSinu
„þunglyndi" í þessu sambandi, eftilvill er
þetta fremur næmleiki fyrir tilvist hins tragíska
í lífinu sem hefur þó Ijúfan keim ef maSur
gengur ekki beinlínis uppí því, einsog sumir
gera. Má vera aS hér sé um aS ræSa meS-
fædda listhneigS hennar, sem beinzt hefur í
æ rikari mæli aS sjálfri sér. ESa öllu heldur:
aS sjálfri henni. Hér er ekki beinlínis um aS
ræSa svokallaSan Narkissosar-komplex held-
ur öllu fremur ríka sjálfsvitund. ÞaS má heldur
ekki misskilja þaS þótt hún hafi fremur litiS
yndi af karlmönnum, tónlistin kemur í þeirra
staS. Og hún sjálf (þetta má ekki beinlínis
34