Samvinnan - 01.10.1969, Blaðsíða 47

Þráinn Bertelsson:
7 LJÓÐ
DAGLEGT LÍF
Það var kvöld og búið að láta verkfærin niður
þeir tóku í nefið og héldu heim til kvenna og barna
þar sem heit ketsúpan beið í pottinum
og kunnugleg þvaglykt heimilisins heilsaði þeim í dyrunum
fréttalesturinn blandaðist sötri og smjatti
og sjóðheitur molasopinn skolaði niður veðurfregnunum
og kvöldið leið í smádúrum og skrjáfi í dagblöðum
unz klukkan var orðin margt
og samræðið hófst í síðum nærbuxum
og sljórri og hagkvæmri stellingu
og því lauk áreynslulaust og í fullri vinsemd
og heiðarlegt fólk lagðist til hvíldar
og innan skamms bárust skuldlausar hrotur um herbergið
LJÓÐ
Stundum eftir værðarlegan dag
troða beinaberir menn í pípur sínar
í herbergjum víðsvegar um borgina
og fara með hangandi hendi að brjóta heilann
um ýmis torskilin atriði varðandi mannlífið
unz kvöldkaffið er búið og slokknað í pípunni
en þá tekur við tannburstun og blöðrutæming
on hinar flóknu gátur
eru lagðar á hilluna til næsta dags
LJÓÐ
Þrjá ógreidda daga hef ég heyrt koma upp stigann
með fótataki rukkarans
Á nóttunni hef ég heyrt hruman andardrátt hússins
heyrt það stynia í óværum svefni
oa moranarnir koma með soghljóð í klósettskál
oq hverfa með þunglamalegu fótataki út í daginn
beqar þirtir
set ég dótið mitt í bréfpoka oq smokra mér út um dyrnar
oa regnvott umhverfið má ekki vera að því að heilsa mér
Húsinu eftirlæt ég þurran appelsínubörk og sígarettustubba
og heilsmánaðarlykt af líkama mínum
LJÓÐ
Hélstirni götunnar hlæja við
stiörnum himinsins,
þar sem þær hafa hreiðrað um sig í voðfelldu myrkrin !,
albúnar að senda jarðneskum skáldum daufan innblástur
Tunglið nennir ekki að vera draugalegt
oq heldur sína leið
án bess að staldra við til að gantast við elskendur
og fáeinir skýjaflókar hafa orðið seinir fyrir
oq hraða sér heim á leið að loknu dagsverki
áður en nóttin kemur í eftirlitsferð
LJÓÐ
í morgunskímunni reikar guð almáttkur óstöðugum fótum
eftir bakka hins gula Jang-tse fljóts,
þar sem skopleikarar standa andspænis hinni fimmtu vídd
blásandi sápukúlur
og
synir konunganna koma veltandi niður í mánaskinið
þegar í
fyllingu tómleikans og listrænt geðslag litskrúðugra
fugla styður fingri á þungamiðju vandamálsins í
jötungripi slitflatanna, þar sem molluþeyr hitabeltisins
slær tvær flugur í einu höggi og umlykur gular kinnar
aldanna
og
hjólbeinótt fólkið gengur í einfaldri röð og lognast
útaf hafandi sungið síðasta vessið í fimmtudeginum
þar sem ógeðfelld ský verða smám saman að veruleika
LJÓÐ
Skáhallt undan sunnanblænum
stíga Einbjörn Tvíbjörn og Þríbjörn trylltan dans
og maurildin skjálfa af niðurbældri bræði
undir fallandi laufum sedrusviðarins
Einbjörn og Narfi svífa vængjuðum skrefum yfir sjáöldur
skordýranna hvítfyssandi uppi á hljóðmúrnum
Narfi og Snípan fóru dagfari og náttfari yfir bleika slóð
niðmánans
og morgungyðjan spurði hásum rómi hvort þeir ættu nokkuð
Snípan og Fyrirbærið gengu glerskóuð á Kolbítsgnípu
austan sólar og sunnan mána
og blókin beygði höfuð sitt fyrir saurmennislegu augnaráði
alföður
og í þeim töluðum orðum slöngvaði Surtur geitarlykt yfir
jörðina
og lausnarinn reis upp við dogg
og þreytulega veitti hann hinum trúuðu nábjargirnar
og langþreyttir hverfa síðustu dansendurnir heim
með óma næturinnar í leggöngunum
LJÓÐ
í óttubyrjun þegar eyrnamergurinn
fyllti hlustir morgunsins
sást hvar sálir fordæmdra
hófust upp frá jörðinni
og hurfu brott með gráan gerningahimin
í flaksandi hári sínu
móti blóðslikju vaknandi sólargeisla
og hvítar hendur
teygðu sig eftir hversdagsfötunum
til að hefja á ný þátt sinn í magnvana lífi
og æðahnýttir fætur reikuðu aftur
út í raflýstan heim þreytunnar
og utan frá sjónarrönd nálgaðist glamur hlutanna
og þögnin varð að hvítum skellum
sem þyrluðust um göturnar eins og pappírsmiðar
cg brátt var skynlaus orka málmsins leyst úr læðingi
og iörðin pipraði af ótta
þegar stáldýrin hófu leit að bráð sinni
og í órafirð hurfu fordæmdar sálir út í nístandi tómið
með óminni að baki
47