Samvinnan - 01.12.1984, Blaðsíða 22

Mikið af sjávargróðri er þurrkað
til nianneldis í Japan.
Næstum öll
fiskiskip
í Japan
eru í eigu
samvinnufélaga
22
landa. Stærstu veiðiheimildirnar eru
hjá Bandaríkjunum og Rússum. Inn-
an bandarísku lögsögunnar í Kyrra-
hafi hafa þeir 1 millj. lesta veiðikvóta.
Þeir þurfa að greiða gjald fyrir veiði-
leyfið, sem nemur 8-10% af aflaverð-
rnæti. Þá hafa Bandaríkjamenn nýlega
krafist þess, að eftirlitsmaður frá þeim
sé um borð í hverju veiðiskipi.
í viðræðum við fulltrúa ríkisstjórnar
Japans í Tokyo spurði ég um viðhorf
Bandaríkjamanna til hvalveiða Jap-
ana, en Japanir veiða um 5000 hvali á
ári, þar af 3.600 í suðurhöfum.
Hann sagði, að hótanir hefðu borist
frá Bandaríkjamönnum um það að
taka veiðikvótann af Japan. ef þeir
ekki hættu að veiða hval. Japanir
myndu hins vegar ekki að svo stöddu
stöðva hvalveiðar. Þeir hafa samflot
með Rússum og halda áfram hvalveið-
um. En jafnframt hafa þeir tilkynnt,
að þeir myndu stunda hvalveiðar með
líffræðilegri rannsókn að baki, - ekki
bara á hvalastofnum, heldur einnig
varðandi lífríkið í sjónum. - Þannig
standa málin nú.
Japanir eru miklir fiskimenn og
leggja mikið á sig við veiðarnar. Þeir
stunda veiðar langt frá heimalandinu.
Túnfiskveiðiskipin, sem hafa frysti-
lestar, eru oft í burtu 400 daga, áður
en þau koma í höfn. Túnfiskinn veiða
þau á línu, sem er allt upp í 20
sjómílur á lengd og það tekur heilan
dag að leggja línuna. Túnfiskur er
mjög verðmætur í Japan.
• Borða fiskinn hráan
Áður en ég skil við fiskinn, skal þess
minnst, að Japanir eru miklar fiskæt-
ur. Talið er að 40% proteins í fæðu
Japana komi úr sjávarafurðum og má
þá ekki gleyma þangi og sjávargróðri.
Þessi prósentutala var hærri áður fyrr,
allt að 60%. Japanir láta óspart í ljós
þá skoðun sína, að það sé hið mikla
fiskmeti sem valdi langlífi þeirra, en
þeir ku ná hæstum meðalaldri meðal
þjóða, að undanskildum okkur íslend-
ingum.
Eins og menn kannski vita, borða
Japanir fisk undantekningarlítið
hráan. Meðan á dvölinni stóð í Japan
fengum við Margrét nokkra reynslu af
því að snæða japanskan mat. Að
undanskildum tveimur dögum snædd-
um við japanskan mat í hádegi og á
kvöldin. Við komumst nokkuð fljótt
upp á lagið með að nota prjónana.
Heldur verr gekk að koma sér fyrir á
gólfmottunum, þannig að vel færi um
mann, en það komst þó upp í vana.
Yfirleitt snæddum við hráa fiskinn
með sæmilegri lyst. Sake vínið reynd-
ist æði góð hjálparhella í þessu sam-
bandi. Eg verð þó að gera þá játningu.
að hrár og eldrauður túnfiskurinn átti
stundum erfitt með að komast leiðar
sinnar, nema dágóður sopi af Sake
fylgdi fast á eftir.
Við upplifðum margar ánægjulegar
stundir sitjandi við snæðing á gólf-
mottunum. Allt var þetta svo kyrrlátt
og heimilislegt. Japönsku stúlkurnar
sem gengu um beina í geisuklæðum
sínum, svo háttprúðar og undirgefnar
settu að sjálfsögðu mikinn svip á
borðhaldið.
Mér er einn kvöldverður í Shizuoka
borg, ekki langt frá Fuji-fjalli, sérstak-
lega minnisstæður. Saito, vinur minn
og félagi í fiskinefnd Alþjóða-
samvinnuambandsins, bauð okkur í
kvöldmat á herlegum japönskum veit-
ingastað, en þetta var í heimaborg
hans. Japönsku stúlkurnar sem hér
gengu um beina voru óvenju geðþekk-
ar. Auk þess að þjóna okkur til borðs,
þar sem við sátum á gólfinu, þá
skemmtu þær með söng og dansi. Ein