Andvari - 01.01.2000, Qupperneq 96

94
EYSTEINN ÞORVALDSSON
ANDVARI
Snögglega
þetta leiftrandi bros gegnum hálfa öld
boðleið til hjartans:
þú sem ert týnd?
Fundin!
Og Guðný Gestsdóttir var lífsförunautur hans upp frá því. Hún birtist hon-
um sem ímynd eilífrar æsku og til hennar yrkir hann einnig ljóðið „Engill“,
mótað af gleði þess sem öðlast hefur himneska ást:
Hvaða mildur guð
hjúpaði þig eilífð
þessa fleygu andrá
(sem er líf hins dauðlega)
og færði mér
eins og fyrirheit
- áður en ég færi?
Hannes orti ekki ástarljóð fyrr en hann var orðinn nær sjötugur að aldri og
má það furðulegt kallast um svo tilfinningaríkt skáld. I endurminningabók-
unum má hinsvegar lesa um þá tryggu ást sem hann hafði á hinni norsku
konu sinni. Hann yrkir ástúðlegt ljóð um hana, „Til Sunnu konu minnar“26,
þegar hún liggur dauðvona.
Mannleg samskipti og vinátta eiga sér samastað í ljóðum Hannesar þótt
slíkt birtist sjaldan á persónulegum nótum. Ljóðið „Eins og vera ber“ í
Örvamæli er hnyttin áminning og tilbrigði við gamla stefið: „maður er
manns gaman“ og tengda lífspeki í Hávamálum. Hver stakur einstaklingur,
tónn, litur eða orð er lítils virði miðað við félagsskapinn:
Tveir menn eru betri
(eða konur)
(eða maður og kona)
Þeir (þau) ræðast við
eða unnast
„Eg hef átt samflot við ýmis / nákomin andlit / sem urðu mér hugfólg-
in . . .“ stendur í ljóðinu „Elfan“ í Jarteiknum en í því bregður fyrir dul-
búnum söknuði og heimþrá að sögn hans sjálfs. Hann var félagslyndur og
mat vináttu mikils eins og fram kemur í endurminningum hans.
Þessar þrjár síðustu ljóðabækur Hannesar eru samstæðar um margt og
jafnframt frábrugðnar fyrri bókum hans. Eigið líf skáldsins lætur hér mun
meira að sér kveða en áður. í fyrstu verður sjálf heimkoman yrkisefni í
nokkrum ljóðum eins og að líkum lætur. Þar ríkir engin hrópandi gleði yfir