Andvari - 01.01.2000, Qupperneq 101

andvari
FARANDSKÁLDIÐ
99
Eins og vofa reika ég um mannþétta veröld
og umhverfis mig er jafnan autt rúm
nakið og hvítt. Ég snerti við margræðum hlutum
án þess að snerta þá. Og ekkert snertir mig
O hvergi er mig að finna
segir í ljóðinu „Hinir framliðnu“ í Jarteiknum, og ennfremur:
Ó furður þessarar borgar eru mér sem óprúttin lygasaga
Ljós hennar er kalt og ég rétti út höndina
og kunnugleg húsin virðast að hálfu óraunveruleg
í borginni æpir auglýsingafrekja og átroðsla neysluáróðurs á fólk og slær
glýju í augu þess. Með glysi og prjáli er ömurleiki borgarinnar hulinn og
borgarinn lætur gjarnan blekkjast af skrautljósum og skrumi þegar „svim-
háir skýjakljúfar / hneppa að sér bláu húminu / líkt og sigurkufli / með gull-
hnöppum / sem að lokum verða stjörnur“, eins og segir í Ijóðinu „Fleygir
sjóndeildarhringar“ í Jarteiknum. Svipað er uppi á teningnum í tveimur
Ijóðum Örvamælis: „Uppskera“ fjallar um hégómadýrð borgarlífsins eftir
að rökkva tekur og „[. . .] andspyrna góðborgaranna lætur undan / þung-
flæðum hvötum og niðurbældum / vitorðum.“ Nöturlegasta borgarlýsingin
er í Ijóði sem heitir „Live show“ og fjallar einnig um fáfengileika og skrum
stórborgarlífs, afþreyingaráróður sem fólk gín við uns „[. . .] nóttin safnar
þeim í kassana / í marghólfuð háhúsin, full /af freyðandi lífsleiða.“ Síðasta
•jóðið af þessu sviði er „Stórborgarlíf“ í Jarðmunum. Par gengur maður úr
einu herbergi í annað og læsir þeim öllum, sjö að tölu.
í innsta herberginu
var hann óhultur
Það var mjög rúmt
og síðan mjög þröngt
En þá var ekki hlaupið að því
að komast út
Tœkniheimurinn
Snemma á tuttugustu öld vildu fútúristar sætta ljóðlistina við öld véla og
hraða, en í raun hafa tækniundrin sjaldan átt greiða inngöngu í Ijóðaskáld-
skapinn. Hannes Sigfússon var hinsvegar fljótur að skynja tækninýjungar
samtímans sem verðug yrkisefni. í Imbrudögum er hann þegar kominn í
geimferð í ljóðum sínum. Máninn er mælandinn í ljóði í III. kafla þar sem