Andvari - 01.01.2000, Side 140

138
DAVÍÐ LOGI SIGURÐSSON
ANDVARI
velda ferð fyrir höndum. Þeir Grieve, McGill og Pratt Insh neyddust t.d. til
að hætta útgáfu The Northern Review 1924 eftir að hafa einungis gefið út
fjögur tölublöð og í Eimreiðargrein McGills 1926 ásakar hann skoskan al-
menning fyrir að styðja ekki nægilega við bakið á viðreisnarmönnum.
„Óvinurinn er ekki England, heldur öfuguggaháttur og tómlæti landa
vorra,“ sagði McGill. „í fjóra mánuði héldum við úti tímaritinu The North-
ern Review í líku sniði og Eimreiðin, en þjóðin var ekki hæf til að veita því
viðtöku. Við höfum ekki gefið út neitt málgagn árið sem leið, en vera má,
að við stofnum nýtt tímarit, þegar fram í sækir því að við erum sannfærðir
um, að þjóðin vilji hlusta áður lýkur.“70
Sjálfsagt má halda því fram að barátta viðreisnarhreyfingarinnar skosku
á þriðja áratug þessarar aldar hafi orðið til þess að vekja Skota til vitundar
um menningu sína og sögu og þannig átt þátt í að vekja með þeim þjóðernis-
kennd þegar til lengri tíma er litið. Viðreisnarhreyfingin sjálf varð hins veg-
ar ekki langlíf og hafði í raun runnið sitt skeið á enda 1936 en þá hafði sjálf-
ur leiðtoginn, Christopher Murray Grieve, verið gerður brottrækur.71 Um
McGill er það að segja að hann sendi frá sér þýðingu á leikverki Lady
Margaret Sackville, When Aundra Smith Cam Hame Again. A Tragic
Moment, árið 193172 og skrifaði forspjall fyrir Snæbjörn Jónsson í íslenska
þýðingu hans á bók Beatrice Harraden, Skip sem mætast að nóttu, árið
1932.73
Bók McGills, Glasgow: its rise and progress, kom út árið 1935 og fékk
ágæta dóma hjá sagnfræðingnum George Pratt Insh í The Scottish Educa-
tional Journal,74 en segja má að ritferli McGills hafi verið lokið á svipuðum
tíma og viðreisnarhreyfingin skoska leið undir lok 1936. Heimildir um ævi
hans eru af skornum skammti eftir það en óhætt er að álykta að ýmsar
breytingar urðu á lífi hans á næstu árum. Hann hóf að kenna við Drumoyne-
skóla í Glasgow eftir tuttugu og fimm ára starf við Strathbungo-barnaskól-
ann75 og ráða má af bréfi sem hann ritaði Grieve 17. nóvember 1946 að sitt-
hvað hefur gengið á í einkalífinu.
Eg hef lengi staðið utan við allt saman, og allir eru búnir að gleyma mér. . . Afar
sjaldan fer ég nú yfir Glasgow-brúna inn í miðbæinn, en ég myndi mjög gjarnan vilja
hitta þig. . . Kannski er hægt að koma því um kring. . . Konan mín fékk taugaáfall
sem varaði í um fjögur ár. Hún hefur nú að mestu náð heilsu á ný en er einmana nú
þegar börnin eru dreifð út unt alla jörð.76
Þessi afar persónulega innsýn í einkahagi McGills bendir eindregið til að
orsakir þess að hann dró mjög úr ritstörfum sínum hafi fyrst og fremst ver-
ið af persónulegum toga. Ekki er hægt að fullyrða að tengsl hans við ísland
hafi um þetta leyti verið að engu orðin en í öllu falli hverfur hann á þessum
tíma úr þeim heimildum sem tiltækar eru.77