Andvari - 01.01.1933, Síða 78

74
Á Arnarvatnsheiði.
Andviri
eitt dæmi um það í seinni tíð, að nærri lá slysi á Arn-
arvatnsheiði. Það var veturinn 1884, sem bræður tveir
úr Norður-Húnavatnssýslu lögðu suður og ætluðu hinn
forna veg um Arnarvatnsheiði til efstu bæja í Hvítár-
síðu. Hrepptu þeir fannkomur og dimmviðri; sóttist því
hin langa leið seinna en þeir höfðu hugsað sér í fyrstu.
Lengi héldu þeir réttri átt, en að lokum fóru þeir villir
vegar. Komust þeir eftir sex eða sjö dægra útivist að
Ornólfsdal í Þverárhlíð. Voru þeir þá þrekaðir mjög,
en lítt kalnir. Þótti för þessara bræðra meira af metn-
aði og kappi heldur en forsjá, en um leið þrekraun hin
mesta, að pæla snjóþyngsli um daga og standa úti um
nætur uppi á reginöræfum um hávetur. Eftir fárra daga
hvíld komust þeir gangandi til Reykjavíkur, en þar veikt-
ist annar þeirra og dó. Komust læknar þar að þeirri
niðurstöðu, að það, sem varð lífi hans að grandi, hefði
verið sandur, sem blandaðist við snjó sem hann át, er
þeir voru örmagna af þreytu og þorsta að flækjast um
sandauðnir norðan megin við Eiríksjökul. Þetta var í
siðasta skipti, sem ég veit til þess, að menn hafi hætt
á það að ganga þessa löngu leið í vetrarsnjóum. Set ég
ævintýri þessara bræðra ungum mönnum til viðvörunar.
Þá Iæt ég fylgja hér aðra sögu frá Arnarvatnsheiði,
sem líka getur verið til viðvörunar, og þá ekki síður
konum en körlum. Það var haust eitt um miðja 19.
öld, sem fólk var að koma úr kaupavinnu að vanda.
Hafði það, eins og venjulegt var, náttstaði á Arnarvatns-
heiði. Hjón ein voru sér í tjaldi, Sigmundur Snorrason
og kona hans, sem Ingiríður hét. Þau tjölduði í Hæð-
arsporði. Um nóttina ól Ingríður barn. Næsta dag fór
kaupafólk fram hjá tjaldi þejrra hjóna, sem þá voru
komin í svefn eftir næturvökuna. Eólkið hélt leiðar
sinnar og gætti þess ekkert hvað um var að vera í