Andvari - 01.01.1915, Qupperneq 140

132
Heimilishættir Eskimóa.
út við sjó. Kona hans hét Ekopterea og áttu þau
tvö börn.
Einhverju sinni var konan, ásamt yngra syni
sinum, á fiskveiðum úti á isnum. En bóndi svaf
lieima í kofanum og hvíldi sig eftir veiðiför. Kom
þá Direksina þangað og skaut faónda og eldri son
þeirra hjóna, sem lélc sér fyrir utan kofann. Síðan
sneri Direksina út á ísinn og ætlaði að láta konuna
fara sömu för. En konan kallaði til hans og bað
hann að þyrma sér. Hét hún því að segja öllum, að
hann hefði skotið bónda sinn, af því að hann heíði
átt liendur sinar að verja, og balt það svardögum.
Direksina trúði henni og gaf henni líf. Sama kvöldið
beilti hún hundum sínum fyrir sleða og ók til Ovay-
uaks. Sagði hún honum þegar upp alla sögu. Hann
skaut skjólsliúsi yfir þau mæðginin og voru þau hjá
honum þangað til í fyrra. Þá dó Ekopterea, skömmu
eftir að Direksina gisti þar. í sambandi við þella
morðmál, er margt það, sem ljTsir glögt lyndiseink-
unnum og lífsskoðunum Eskimóa. Það er ef til vill
einkennilegast, svona í fljótu hragði,' að þótt mönn-
um hnykli við, er það fréttist að morðinginn væri á
leið þangað, þá var honum fagnað litlu miður en
llestum öðrum. Ekopterea, sem var elzt og hrumust
allra heimamanna, brá jafnvel á glens við hann og
sagði honum alt af létta um veikindi sín, gigt og
ellilasleika. Ég varð þess ekkert var, að lieimamenn
væru neitt öðru vísi i viðmóti við hann en aðra gesti,
enda var mér þá saga þessi eigi kunn. Þóttist ég því
vita, að það mundi hafa verið ímyndun ein, er mér
virtist í fyrstu sem hann væri óvelkominn gestur.
Þegsr Ovayuak hafði sagt mér söguna daginn
eftir, spurði ég hann: »Er það þá eigi satt, sem mér