Vaka - 01.09.1929, Qupperneq 73

í VA K A ]
UM BLÓÐFLOKKA.
199
það. Ef móðir er 0, tilgreindur faðir B og barnið B, er
samt ekki með blóðrannsókninni einni hœgt að dæma
barnið á viðkomandi mann, því að blóðrannsóknin
segir lit af fyrir sig ekki annað en að faðirinn hljóti
að vera i ii- eða AB-flokki. í þessu tilfelli getur því til-
greindur maður verið faðirinn, en meira getur iæknir-
inn heldur ekki sagt. Eins og af þessu sést, getuv blóð-
rannsóknin aldrei úrskurðað, að þessi eða þessi sé
faðir, heldur getur hún í vissum tilfellum sannað, að
þessi eða hinn sé ekki faðirinn. Og það getur náttúr-
lega verið mikilsvert, enda er nú farið að nota þessar
rannsóknir mikið við erlenda dómstóla í barnsfaðernis-
málum, og hefir komið að góðu gagni. Hvað eftir ann-
að hefir það komið fyrir, að stúikunum hefir gengið
betur að muna, þegar þeim hefir verið tilkynnt, að
blóðrannsóknin leiddi í ljós, að sá, sem þær höfðu gef-
ið upp, gæti ekki komið til greina. Og þegar þær vita,
að þær eiga blóðrannsókn yfir höfði sér, þora þær
miklu síður að segja rangt til faðernisins.
Nú þekkjum við það úr erfðafræðinni, að tveir erfða-
vísar geta haldið félagsskap, þótt aðrir virðist skiljast
að. T. d. er alkunnugt, að dökkhært fólk er jafnaðar-
lega móeygt og Ijóshært bláeygt. Þótt annað foreldr-
anna sé ljóshært og bláeygt, hitt dökkhært og móeygt,
er sjaldgæft, að nokkurt barnanna verði dökkhært og
bláeygt, eða Ijóshært og móeygt. M. ö. o. virðist vera
samband á milli erfðavísanna, sem ráða augna- og
háralit. Þá liggur sú spurning nærri, hvort vissir eig-
inleikar sé ekki bundnir við blóðflokkana? Urn þcssi
efni vitum við ennþá lítið, vegna þess, að þær rann-
sóknir, sem útheimtast til að ganga úr skugga um slíkt
arfgengi hjá mönnum, eru ýmsum erfiðleikum bundn-
ar. Hára- og augnalitur, líkamsstærð og önnur auðséð
líkamseinkenni, virðast ekkert bundin við blóðflokk-
inn. Aftur á móti eru rannsóknir Hirszfelds, prófessors
í Varsjá, eftirtektarverðir í þessu sambandi. Hann hcfir