Vikan - 04.12.1969, Qupperneq 94

BÚSÁHÖLD
LAUGAVEGI 59 SÍMl 23349
Hai'Mathafiif
ýttHÍ- & 'Útikuriif H Ö. VILHJÁLMBBON
RÁNARGÖTIJ 12 <3ÍMI 19669
henni allt af létta og jóla-
sveinamamma lofaði að
senda litlu stúlkunni með
himinbláu augun beztu kök-
urnar sínar og fallegustu sæl-
gætismolana á jólunum i
þakklætisskyni fyrir það,
hvað hún hafði verið góð við
litla jólasveininn hennar.
Svo breiddi jólasveina-
mamma rauðköflótta dúkinn
á hvítskúraða tréborðið í
eldhúsinu og hún setti disk
á borðið. Á diskinn setti hún
hafragraut með sykri og
mjólk. Litli jólasveinninn
greip skeiðina og áður en
jólasveinamamma gat talið
upp að fimm var allur hafra-
grauturinn kominn ofan í
magann á litla jólasveininum
og það án þess, að jólasveina-
mamma þyrfti að fara með
vísuna um hafragrautinn,
sem er svona:
Hafragrautur góður er
gæða sér á honum ber.
Þeir, sem hafra gófla graut
gildir verða eins og naut.
☆
Fjarri heimsins glaumi
Framhald af bls. 45
Frank. En hann lá grafkyrr og stjarf-
ur, sneri andlitinu frá henni
Nóttin leið, og þegar morgnaði
var lok neglt á ómálaða trékistu.
Á lokið var skrifað: Fanny Robin
og barn hennar. Það var ekki ástæða
til að gera neitt meira veður út af
því. Síðan var sent með skilaboð
um að sæk|a hana, flytja hana til
þess staðar sem hún kom frá .
Nóttin leið. Við sólarupprás fór
Frank á fætur og flýtti sér burt frá
búgarði konu sinnar. Hann ætlaði
að fara eitthvað, hann vissi ekki
hvert, til að drepa tímann, þangað
til t'mi var kominn til að hitta
Fannv við kornskemmuna.
Hann stóð á þrepunum við
skemmuna, þegar klukkan í turn-
inum sló ellefu. En Fanny kom
ekki. Hann vissi ekkert um skila-
boðin sem voru á leiðinni. Hann
sneri sér við og skimaði í allar átt-
ir. Hinum megin við torgið var
vagni með kistu ekið út um hlið á
hárri timburgirðingu, en Frank Troy
setti það ekkert í samband við bið
sína við kornhlöðuna. Hann hafði
ekki hirt um að kynnast tilhögun
á búgarði Batshebu, svo hann þekkti
ekki blámálaða vagninn og öku-
manninn, Joseph Poorgrass. Frank
beið, en Fanny kom ekki.
Poorgrass ók vagninum hægt (
áttina að búgarðinum. Hann þurfti
ekki að flýta sér, og þetta var ekki
skemmtileg ökuferð. Joseph var
ekki hugaður maður, og hann var
ekki ánægður yfir því að vera einn
á ferð mað dauðann á vagninum.
Vesalings Fanny . . . það mátti svo
sem búast við að svona færi...
Það glaðnaði yfir Joseph, þegar
hann kom auga á Matthew Marks
í dyragættinni á smiðjunni, og Matt-
hew kallaði til hans. En Joseph
fann til ábyrgðar yfir því að flytja
dauðann, svo hann hristi höfuðið.
— O, komdu bara, Joseph! sagði
Matthew. — Stúlkukindin er dauð,
það verður ekkert að henni þarna
á vagninum. Komdu nú inn og fáðu
þér staup. Hesturinn hefur líka gott
af svolítilli hvíld.
Þetta var auðvitað heilagur sann-
leikur, svo Joseph staulaðist niður
af vagninum.
— Ég þarf nú samt að flýta mér
heim, svo ég verð aðeins örstutta
stund. Ég þarf að komast heim fyr-
ir myrkur.
í húsi Batshebu biðu allir eftir
Fanny Robin. Konurnar voru þögl-
ar við vinnu sína, og enga þeirra
langaði til að horfa í augu Batshe-
bu. Liðþjálfinn var ekki kominn
heim, og presturinn var orðinn
þreyttur á að bíða eftir þeirri látnu,
svo hann fór heim. Það lá svo sem
ekkert á, jarðarförin gat beðið til
næsta dags.
Gabriel hafði sínar hugmyndir
um það hvað orðrð hafði af Joseph
Poorgrass. Freistingin við smiðjuna
varð honum veniulega ofraun.
Gabriel ákvað því að ganga til móts
• við Joseph, og fór hliðargötu, þar
sem hann kom fljótlega auga á
vagninn og Joseph, sem ekki var
sem stöðugastur í sæti. Gabriel
stökk upp á vagninn og settist við
hliðina á kistunni.
— Hvað er klukkan? kumraði
grautarlega í Joseph.
— Alltof margt, svaraði Gabriel
hörkulega. — Presturinn gat ekki
beðið lengur, svo hún verður ekki
jarðsett fyrr en á morgun.
— Ég er sárlasinn, sagði Joseph.
— Ég sé allt tvöfalt, ég hlýt að vera
mikið veikur.
En Gabriel hlustaði ekki á hann.
Hann hafði séð það sem stóð á
kistulokinu. Hann ætlaði að létta
svolítið byrðina, sem hafði verið
alltof þung. Hann þurrkaði með
vasaklútnum nokkur orð af kistu-
lokinu. Nú stóð þar aðeins: Fannv
Robin. Litla, látna barnið við hlið
hennar skildi verða levndarmál,
sem hún tæki með sér í gröfina.
Gabriel klifraði upp á ökusætið og
tók taumana úr höndum Josephs.
— Færðu þia, sagði hann, — við
berum hana svo inn í stofu; frú
Trov vill hafa bað þannig. Þetta
var líka heimili hennar.
Hann leit heim að húsinu. Kon-
urnar stóðu allar úti á hlaði. Þær
b:ðu eftir að Fanny kæmi heim, og
varir þeirra skulfu.
Þeaar Fann\' hafði verið borin
inn, var Batsheba um stund ein með
Liddv. Frank var ekki kominn heim.
og það var orðið mjög framorðið.
94 VIKAN-JÓLABLAÐ