Menntamál - 01.09.1936, Blaðsíða 75

MF.NNTAMÁL
153
bezta tilfelli — með yfirborðsþekkingu. Því meiri áherzla sem
lögð var á þekkinguna, því meir hrakaði kunnáttu og leikni. Af
hverju!? Af þvi að kennsluaðferðir „lærðra“ skóla voru notaðar
óbreyttar að niestu í almennum barnaskólum. Af þvi að náms-
aðferð vísindamannsins var álitin hin sjálfsagða aðferð barnsins.
Pestalozzi (1746—1827) sannaði fyrstur, ,að þetta er alrangt.
llann sýndi, að námsaðferð barnsins verður að vera í samræmi
við hneigðir þess og jjroskastig. Síðan hafa ýmsir uppeldisfröm-
uðir barizt fyrir þessari stefnu (t. d. Kerschensteiner, Dev.'ey),
cnda hefír hún nú náð fullkominni viðurkenningu. Skóli sá, er
stefna þessi vill setja í stað bókskólans, er almennt nefndur
starfsskóli eða vinnuskóli.
í anda þessarar stefnu eru tvær bækur ritaðar, sem fræðslu-
málastjórnin hefir látið taka saman og gefið út, til leiðbeiningar
kcnnurum, skal þessa hér stuttlega getið.
Leiðbeiningar um vinnubókagerð fyrir kennara, Aðal-
steinn Sigmundsson, Guðjón Guðjónsson og Guð-
mundur í. Guðjónsson tóku saman að tilhlutun
fræðslumálastjórnarinnar, Reykjavík, 1935.
Tilgangur vinnubóka er sá, að glæða áhuga nemenda og nám-
iýsi, gera þeim efnið hugþekkara og auðskildara, en það verður
með lestri einum og yfirheyrslum. Námið verður barninu ])á
mest til þroska, ef það jafnframt gcfur því kost á skapandi starfi.
Barnið á — samkvæmt eðli sinu — að fá verkefni lil að vinna
úr, en elcki lexiu til að læra. En til þessi að skilningur og leikni
barnsins þroskist sem hezt við að leysa úr verkefnunum, þurfa
öll skilyrði að vera sem hezt. Og framar öllu: Kennarinn verður
að vera leikinn í kennsluaðferðinni. „Leiðheiningar um vinnu-
bókagerð" eiga að vera kennurum leiðarvísir um þetta. Bækl-
ingur þessi skýrir nákvæmlega frá einstökum atriðum, t. <1. hent-
ugustu efniskaupum, gerð bókanna, meðferð þeirra, geymslu o.
II. Enn fremur gefa höfundar kennurum leiðbeiningar um fjöl-
ritunartæki, verð þeirra og gæði, en þau eru kennurum einkar
nauðsynleg scm kunnugt er. Auk þess flytur bæklingur þessi
skrá yfir handhókasafn, sem höfundar telja nemöndum nauðsyn-
legt við námið. Síðari hluti ritlingsins er sýnishorn af verkefn-
um, sem kennarar geta stuðst við í vali sínu, hreytt þeim á ýmsa
vegu eða notað þau óbreytt, þar sem við á. Bæklingur þessi hlýt-
ur að vera hverjum áhugasömum kennara kærkominn, með þvi
að hann veldur allmiklum timasparnaði og tryggir betri árangur
kennslunnar.