Menntamál - 01.12.1936, Qupperneq 25

MENNTÁMÁL
183
Þá hefðu kennarar og hörn ákveðið mark að keppa að
í hverjum helek, og 'mundi það orka miklu til hóta. —
Kg veit að sumir íslenzkir kennarar leggja litið upp úr
því, að málfræðinám styðji stafsetningarkennsluna. En
•ég er sannfærður um hið gagnstæða. Styðst ég þar nokk-
uð við eigin reynslu, og erlendir skólamenn, (þeir, er ég
hefi eitthvað lesið eftir), telja undanteleningarlaust mál-
fræðinám sjálfsagt, einmitt iil að styðja stafsetningar-
kennsluna.
Skal ég nú nefna örfá dæmi, er ég tel henda í þessa
átt.
Öllum hlýtur að vera ljóst, að framburður samliljóða
•er oft óglöggur eða heyrist alls ekki, en að orðstofninn
ræður — undantekningarlitið — ritliætti.
Nú er yfirleitt auðvelt að finna stofn nafnorða í is-
lenzku; hann finnst að jafnaði í þolfalli í eintölu i sterkri
beygingu, en í veikri beygingu með því að taka end-
dngarstafinn l)urt i einhverju falli i eintölu.
Við skulum liugsa okkur að hörnin eigi að skrifa:
„Farðu fyrir mig til prestsins og fáðu honum þetta, bréf“.
Barn sern er orðið leikið i því, að leita uppi stofn orð-
anna og skilur sambandið milli þolfalls og eignarfalls,
skrifar milku siður eignarfallið af prestur rangt, en liitt,
sem hefir enga liugmynd um þetta, (og skrifar því
pressins).
Þessvegna Jjer að æl'a börnin vel í því, að finna stofn
nafnorða og læra út frá lionum rétta stafsetningu orð-
anna i öðrum beygingarsamböndum.
Má gefa þeim ýmis verkefni, er festi þetta, t. d.:
Skrifið stofn þessara nafnorða og eignarfall þeirra.
Egill, bátur, prestur, læknir, öngull, himinn, hjálmur,
vatn, úlfur, botn, Þórarinn, Kristinn, diskur, o. s. frv.
Svipað er að segja um stofn lýsingarorða. Iiann er auð-
velt að finna i nefnifalli eintölu ltvenkyni; þarf þvi ekki
annað en segja hún er á undan lýsingarorðinu, þá hefir