Menntamál - 01.12.1936, Blaðsíða 28

186
MENNTAMÁL
10. Hvert barn á að glíma við sína eigin stafsetning-
arörðugleika, en ekki annara barna.
11. Kennarinn verður að skýra þýðingu orðanna, áður
en þau eru afhent börnunum til æfinga.
12. Hvert barn verður að fá sérstaka æfingu i þeim orð-
um, sem það oftast skrifar rangt.
13. Börn, sem lært hafa lestur með liljóðlestraraðferð,
virðast ekki standa hetur að vígi en hin.
14. Kennarinn má ekki slá föstu, að barnið kunni orð-
ið, þó að það hafi skrifað orðið rétt einu sinni eða tvis-
var. Barnið getur þrátt fyrir það verið i vafa um slaf-
setningu þess.
15. Telpur eru betri í stafsetningu, lieldur en drengir.
Þessi mismunur vex með aldri. Rannsóknirnar leiddu
í Ijós, að munurinn var frá 3—10%.
16. Börn, sem eklci eru i meðallagi um gáfur( undan-
teknum þeim lökustu) sýna oft, að þau standa ekki að
baki um að læra stafsetningu.
17. Heimtaðu nákvæma réttritun á öllum skriflegum
verkefnum og leiðréttu allar stafsetningarvillur. Það er
ekki nóg að setja strik undir villurnar. Nemendurnir verða
að læra að skoða þær (villurnar) sem alvarlega hluti,
er áriðandi sé að fá leiðrétta sem fyrst.
18. Leggið mikla áherzlu á sýnikennslu. Rannsóknir
hafa sýnt, að sýnikennslan ber beztan árangur í lægri
bekkjunum.
19. Réttur framhurður orða liefir liefir mikla þýðingu
í sambandi við stafsetningu.
, 20. Yngri börn læra fljótara réttritun eftir skrifstöf-
um, en prentstöfum.
21. Skrifa skal orðin án bands (eða þanlcastriks), seni
eina heild“.
Margt er auðvitað ótalið enn, er nefna mætti í sam-
bandi við stafsetningarkennsluna, og gott er að láta höm-
in fást við. Eg vil t. d. minna á, að láta börn finna orð,