Menntamál - 01.11.1947, Blaðsíða 5

menntamál
131
eggjaður mjög á það af einum kennara sinna, að snúa sér
eingöngu að söng- og íþróttanámi, en ekki voru tiltök á
því sökum fjárskorts.
Þegar Snorri var á Storð, bar svo við einhverju sinni
í kennslustund að kennari nokkur, Norðmaður mikill, en
ekki að sama skapi menntaður og fróður, fullyrti að hirð-
skáld Noregskonunga til forna hefðu jafnan verið norskir
menn. Snorri andmælti þessu þegar og þuldi upp nöfn
margra íslendinga. Kennarinn reiddist, en nemöndunum
var dillað, því að hann var ekki vinsæll. Síðan kærði hann
Snorra fyrir skólastjóra og krafðist þess, að annað hvort
bæði hann sig afsökunar eða væri vísað úr skóla. Varð úr
þessu þjark nokkurt. En skólastjóri taldi, að Snorri hefði
farið með rétt mál, en viðurkenndi hins vegar, að hann
hefði ekki átt að gera uppsteyt þennan í kennslustund, en
mun þó hafa metið einurð hans og ekki undrazt, þótt hon-
um hlypi kapp í kinn við rangmæli kennarans. Síðan
hjaðnaði þessi bólan, en Snorri var fenginn til þess að
flytja í skólanum erindi um íslenzku skáldin. Hafði hann
mikla sæmd af málinu og bar fullan sigur úr býtum.
Saga þessi er merkileg að því leyti, að hún ber glöggt
vitni um nokkra af hinum mikilvægu og ágætu eðlisþátt-
um Snorra: Þjóðrækni hans, dirfsku og viðbragðsflýti, sem
hann á flestum mönnum framar. Þetta var og ekki eina
skiptið, er hann gekk fram fyrir skjöldu, er honum þótti
skugga varpað á réttmætan hróður þjóðar sinnar.
Maður nokkur að nafni Per Lykkesyst hafði ferðazt um
ísland sumarið 1908. Þegar hann kom aftur heim til Nor-
egs, ritaði hann margar greinar í Morgen Avisen í Bergen
°g bar okkur illa söguna um margt, en fór rangt með
annað. Snorri brá við þegar og skrifaði langa grein í
Bergens Tidend til andsvara þessum manni og hrakti
snarplega skekkjur hans og skrök. — Næsta vetur eftir
uð þetta bar við kom út í Noregi ný og skrautleg útgáfa
uf Sæmundar-Eddu. Skrifaði skáldið Árni Garborg for-