Menntamál - 01.11.1947, Blaðsíða 49

MENNTAMÁL
175
Eða þessar myndir:
En þú, sem undan
ævistraumi
flýtur sofandi
að feigðarósi,
o. s. frv.
Sýnist mér l'yrir handan haf
hátignarskær og fagur
brotnuðum sorgaröldum af
upp renna vonardagur.
. . . eins og lítill lækur,
ljúki sfnu hjali,
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
... Héðan stálsins steypireyður
stingur sér hið fyrsta kaf.
.. . hvar sem ég fletti, við eyru mér ólguðu og sungu
uppsprettulindir og niðandi vötn minnar tungu.
Dæmin eru óþrotleg.
Það hvílir mikil og þung skylda á herðum kennarastéttar hvers
lands að afhenda hinni ungu kynslóð drjúgan arfshluta þessa dýr-
lega arfs. Nú virðist svo komið, að börn og unglingar læri hel/t ekki
Ijóð nema í skólunum. Því verður ábyrgð þeirra meiri. Sá maður,
sem ekki nemur allmörg góð kvæði í uppvextinum, er illa svikinn.
Ymsir kennarar bera því við, að börn skilji svo fátt í góðum ljóð-
um, að tilgangslaust sé að kenna þeim þau. Við þessu er J>að að segja,
að skýringar koma þar að nokkuru haldi, en ]>að er ekki heldur nein
hætta í því fólgin að læra kvæði utan bókar, þótt það sé ekki skilið til
fullnustu. í fyrsta lagi skilur barnið eitthvað úr ljóðinu, í iiðru lagi
er ýmislegt fleira unnið við að la’ra kvæði en að skilja það t. d. liug-
blærinn og hrynjandin og í þriðja lagi skýtur skilningnum oft upp,
löngu eftir að kvæði hefur verið lært. Hver þekkir það ekki? Er það
næsta ánægjuleg uppgötvun. Skyldu mörg okkar hafa skilið hverja
kenningu í Vakra Skjóna á barnsaldri?
Lærðum við hann samt ekki okkur ,,að gamni og gagni?"
Erkibisku'pinn í Jórvík
komst svo að orði nýlega í ávarpi: „Það er háðung að tala um feg-
urð heimilislífsins og helgi fjölskyldunnar, meðan fjöldi manns verð-
ur að lifa við skilyrði, sem banna allt hreinlæti og sómasamlegt líf-