Menntamál - 01.06.1950, Qupperneq 6

68
MENNTAMÁL
um ungbörnum eru sameiginlegar, þær eru einkennandi
fyrir þau öll, og þær eru aðeins breytilegar eftir aldri.
Fingrasog.
Allir vita, að ungbörn eru áfjáð að stinga öllum hlutum
upp í sig, þumalfingrinum sem öðru. Á vissu skeiði er
börnum þörf á því að sjúga — að sjúga nægju sína, en sum
börn fá þessa nægju sína fljótt, önnur tekur það langan
tíma. Þegar barnið stækkar, finnst margri móðurinni, að
þetta fingrasog sé orðið leiður óvandi, sem barninu eigi
ekki að leyfast að iðka lengur. En ef maður reynir að
koma í veg fyrir sogið, verður árangurinn þveröfugur við
það, sem til var ætlazt, barnið tekur að sjúga af enn meira
kappi eða það tekur að bíta af sér neglur eða sjúga lök
eða vettlinga. Margar mæður óttast það, að tennurnar fari
úr réttum skorðum vegna þessa sogs. Nákvæmar athuganir,
sem hafa verið gerðar nýlega í Ameríku, leiða það í ljós,
að þetta hefur enga hættu í för með sér fram að fimm ára
aldri í flestum tilfellum. Ef slikt fingrasog kemur í ljós
eftir þann aldur, er það merki um eitthvert innra stríð með
barninu, og það verður ekki jafnað með neinu banni við
því að sjúga fingur.
Vinarhót og öryggi.
Engu veigaminni en þörfin á að sjúga, er þörfin á ör-
yggi og hlýju. Ef ungbarnið fær ekki nægju sína af snert-
ingu við móðurina, andlegri og líkamlegri, verður það óró-
legt og ónógt sjálfu sér. Okkur hefur verið kennt, að börn
yrðu óþæg á því að vera tekin upp, hugguð, og ef leikið er
við þau, en reynslan sýnir, að þessu er ekki svo farið. Ef
þau hljóta þá snertingu og hlýju, sem þau þarfnast, verða
þau róleg og auðveld viðfangs.
Um þessar mundir er mikið rætt um hina svo nefndu
sjálfstjórn, sem er í því fólgin, að fullorðna fólkið á að
reyna að fylgjast með og haga sér eftir, hvenær matar-