Menntamál - 01.06.1950, Síða 9

MENNTAMÁL
71
Barnið fitlar t. d. á vissu skeiði við kynfæri sín, það
fremur sjálfsfróun. Jafnvel á þessum tímum þekkingar-
innar eigum við að búa við ýmsar gamlar hugmyndir um
skaðsemi sjálfsfróunarinnar, hún á að valda sjúkdómum,
það má sjá það á þeim, sem fremja sjálfsfróun o. s. frv. Öðr-
um er það ef til vill ekki ljóst, að þeir telji hana skaðlega, en
ala með sér óljósa tilfinningu um það, að þetta sé hálf-
Ijótur vani. Menn reyna því oft í góðu skyni að koma í
veg fyrir sjálfsfróun smábarna. En við vitum nú, að
sjálfsfróunin er ekki hættuleg í sjálfu sér, hættulegur er
óttinn um það og tilfinningin fyrir því, að allt, sem varðar
kynfærin, sé ljótt og saurugt. Ótti og sektartilfinning, sem
fest hefur rætur í bernsku, gagnvart öllu kynferðislegu,
helzt við á fullorðinsaldri og kemur fram sem getuleysi
eða kuldi. Ef menn reyna til þess að uppræta sjálfsfróun-
ina, æxlast það jafnan svo, að hún eykst og festist.
Það er ekki merki um kynferðilega þörf, að börn taki
að hafa hug á að kynnast því, hvernig börn komi í heiminn.
Það er jafneðlilegt og að vilja öðlast vitneskju um aðra
ókunna hluti. 1 þessum efnum sem öðrum vilja þau fá
einföld og heiðarleg svör við spurningum sínum. Margir
foreldrar fara hjá sér og vita ekki, hvernig þeir eiga að
koma orðum að því, ef þeir þurfa að veita svör við spurn-
ingum um kynferðismál. Þetta er oft miklu auðveldara en
menn hyggja, því að barnið skoðar þessi mál af svo mikl-
um eðlileik og hlutlægni. En handa uppalendum, sem ekki
eru öruggir í þessum efnum, eru til margar góðar bækur,
sem geta orðið þeim til hjálpar.
Leikurinn.
ÖIl börn vilja leika sér. Leikurinn tekur miklum breyt-
ingum á barnsaldrinum. í fyrstu birtist hann aðeins sem
hreyfiþörf. Barnið liggur í rúmi sínu og sparkar út öllum
öngum, reynir að grípa um hluti o. s. frv. Síðar lærist því
að skríða, ganga, hlaupa, hoppa og velta hlutum á undan