Menntamál - 01.06.1950, Qupperneq 25

MENNTAMÁL
87
Þrettán ára telpurnar linna ekki látum heima, fyrr en
þær fá að lita varir sínar og neglur, fá nylonsokka og fína
samkvæmiskjóla. Þær vilja einnig gjarna eiga vin, sem
fylgir þeim heim af skólaballinu og „kela“ svolítið við
hann eins og þær sjá ,,hinar“ gera. Og 18 ára strákpattar
fá sér sígarettu og dreypa á áfengi til þess að sýna og
sanna, að þeir séu menn, og af því að það er svo voðalega
spennandi.
Þessi börn verða aldrei unglingar með hlédrægni gelgju-
skeiðsins, heldur stökkva þau beint af æskuskeiðinu inn á
fullorðnisaldurinn, en andlegur þroski er eins og hjá börn-
um. Og foreldrar berjast algerlega vonlausri baráttu gegn
þessu, því þau geta engu ráðið um það, hverja barn þeirra
umgengst í skólanum eða fyrir hvaða áhrifum það verð-
ur þar. Ef vinna á gegn þessari þróun verða skólarnir að
gera það, en það þýðir, að ekki er hægt að hafa unglinga-
og gagnfræSadeildir samtímis í sama húsi, og algerlega
útilokað að hafa sameiginlegar skemmtanir fyrir 13 ára
og 16—17 ára krakka.
Unglinga- og gagnfræðastigið eiga heldur ekki samleið
í námi. Bæði námskröfur, kennsluaðferðir og prófkröfur
verða að vera gerólíkar, ef vel á að fara. Unglingastigið
er skyldunám og markið hlýtur þá að vera að sem flestir
geti lokið þessu skyldunámi og með sem beztum árangri.
Prófkröfur verða því að miðast við unglinga sem eru
neðan við meðallag að gáfnafari og dagleg kennsla sömu-
leiðis. Mér finnst lítið vit í því, að skylda fólk til þess að
fara í skóla, ganga þar undir próf, einungis til þess að
sanna þeim, að þeir geti ekki lært, geti ekki komizt í gegn-
um það nám, sem þeir eru skyldugir að ganga í gegnum.
Gagnfræða- og miðskólanemum er frjálst að hætta námi,
þegar þeim sýnist. Þeir fá ákveðin réttindi, ef þeir ljúka
námi og prófum, og verða því að sýna ákveðnar gáfur og
dugnað, til þess að hægt sé að veita þeim þessi réttindi.
Miðskólanemar verða að hafa lokið ákveðnu námsefni,