Menntamál - 01.06.1950, Síða 67

MENNTAMÁL
129
bústað rétt hjá skólahúsinu og áttu þar heima þangað til
á s. 1. hausti.
— Strax á ungum aldri eignaðist ég mínar hugmyndir
um Rangárþing. Njála og Gunnarshólmi Jónasar voru þar
aðaluppistaðan. ímyndunaraflið lagði til ívafið. Ég sá
Skarphéðin hefja sig til stökks milli höfuðísa Markar-
fljóts, horfði upp til Hlíðarinnar með Gunnari og fylgdist
með brennumönnum frá rjúkandi rústum Bergþórshvols
upp á Þríhyrningshálsa. Og saman við þetta ófust nátt-
úrulýsingar Jónasar, glæstar og heillandi. — Svo liðu
tímar fram. Hugmyndir mínar og mat á atburðum sög-
unnar breyttust á ýmsa lund. En í vitund minni var Rang-
árþing þó alltaf vafið eins konar ævintýrabláma ljóðs og
sagna. Síðar höguðu atvikin — eða hvað menn vilja kalla
það — því svo, að ég fluttist austur í þetta hérað og dvaldi
þar um alllangt skeið. Sjón varð sögu ríkari og töfrar
rangæskrar náttúrufegurðar urðu mér unaðsgjafi marga
stund. Og kynni mín af Rangæingum færðu mér heim
sanninn um það, að enn fóstrar þetta hérað kjarnmikið
fólk og drenglundað. Einn þeirra manna var Sigfús
Sigurðsson, starfsbróðir minn og nágranni. Ég fann
það skjótt, að til hans var gott að leita sem ráðgjafa um
ýmis vandamál skólastarfsins og uppeldismálanna. í þeim
efnum var hann alltaf að auka við þekkingu sína, þrátt
fyrir margvísleg og lýjandi aukastörf í þágu sveitar sinn-
ar og héraðs. Þá var ekki síður gott að leita til hans sem
manns og vinar. Skapgerð hans var mótuð af hlýju og
mildi, hávaðalaus og tillitssöm um annarra sjónarmið og
skoðanir, en þó óhvikul og þétt fyrir, þegar á reyndi. Ég
hygg, að segja mætti um Sigfús Sigurðsson, að „hann
hafði það skap, er engin styrjöld fylgdi.“ En það er trúa
mín, að eigi væri málafylgja hans ódrjúgari en ýmissa
þeirra, er berja á skjöldu og hæst hrópa á málþingum. —
Þegar kennarar í Rangárþingi stofnuðu til samtaka, þótti
hann þar sjálfkjörinn til forustu og aldrei kom til mála