Menntamál - 01.04.1956, Qupperneq 64

58
MENNTAMÁL
Samstarf milli kennara er einnig skilyrði fyrir góðum
árangri á starfi skólans. Það er mjög mikilvægt, að kenn-
ararnir miðli hver öðrum af sinni eigin reynslu.
Kennarinn má ekki troða neinni sérstakri stjórnmála-
eða trúarbragðaskoðun upp á nemendurna. Þegar hann
talar um þau efni við nemendurna, á hann að láta hinar
ýmsu skoðanir koma í ljós, og þótt hann segi sína eigin
skoðun, á hann að gera það hlutdrægnislaust og sýna öðr-
um skoðunum tilhlýðilega nærgætni og umburðarlyndi.
Kennarinn á að reyna að þekkja hæfileika hvers og
eins nemanda, að svo miklu leyti sem það er hægt. Hann
á einnig að gera sér far um að komast að raun um getu
og áhuga hvers nemanda fyrir sig með tilliti til aldurs og
þroskastigs og veita þeim aðstoð og leiðbeiningu. Þegar
kennaraskipti fara fram, er það áríðandi, að sú vitneskja
sem hinn fráfarandi kennari hefur fengið um nemandann,
sé veitt hinum nýja kennara.
I framkomu sinni við nemendur á kennarinn að sýna
rómsemi, festu, skilning og umhyggju. Sérstaklega á
hann að minnast þess, að mikil geðofsaköst geta gert til-
finninganæm börn hrædd og huglaus, en vakið þrjózku hjá
öðrum. Vanstillt framkoma veikir aðstöðu kennarans gagn-
vart börnunum, sem verða þess ósjálfrátt vör, að hin
sterku orð bera ekki vott um sálrænt jafnvægi og eðlileg-
an myndugleika.
Kennara mistekst alltaf að reyna að telja börnunum trú
um að hann sé óskeikull. Börn eru glöggir athugendur, og
fyrr eða síðar finna þau hinar veiku hliðar kennarans.
Viðurkenning kennarans á því, sem hann hefur gert rangt,
þarf alls ekki að minnka virðingu nemendanna á honum.
Þvert á móti getur slík játning stuðlað að aukinni virðingu
barnanna á kennaranum.
Jákvæð úrræði eru yfirleitt betri en neikvæð, þegar
um uppeldi er að ræða. Auðvitað verður oft að ávíta og
vanda um, en það er meira vert, að nemendurnir fái upp-