Menntamál - 01.04.1956, Side 119

MENNTAMÁL
113
ekki einungis líkamlega hrausta, heldur einnig andlega og siðferðilega
mótaða, reiðubúna til virkrar þátttöku í þjóðfélagi kommúnismans í
landi voru. Þetta felur einnig í sér, að þeir verða að kunna skil á
nýjustu tækni í iðnaði og landbúnaði, smíði véla og notkun þeirra í at-
vinnulífinu. Þeir verða að vera til fyrirmyndar í afköstum og vinnu-
tækni, áhuga og skapandi framtaki, vakandi sameignarhugarfari og
í sterkum járnaga í hvívetna.
Það er þess vegna auðsætt, hvers vegna hlutverk og gildi skólanna
fer svo ört vaxandi i þjóðfélaginu nú á tímum.
— Agi er fyrst og fremst ávöxtur uppeldisins. —
Það verður að bæta það ófremdarástand, sem ríkt hefur í nokkr-
um skólum vegna agaleysis á nemendunum.
Þetta verður að lagast bæði af uppeldisfræðilegum og stjórnmála-
legum ástæðum.
Af uppeldisfræðinni er það augljóst, hvaða áhrif slæm námsstjórn
liefur á æskufólk.
Stjórnmálaástæðurnar eru, að þegar slíkir æskumenn eldast og
koma út í lífið, eru þeir fjötraðir af óvana og hneigjast til lélegra af-
kasta, drykkjuskapar, þjófnaðar, fjarvista, sérgæ/ku, hugsjónaleysis og
áhugaleysis á stjórnmálum og félagslífi.
Af þessum ástæðum er það nú mjög áriðandi verkefni fyrir kenn-
ara og þá, sem stjórna skólurn og almennum menntastofnunum, að
gera róttækar umbætur á skipulagi kennslustarfsins og að lierða ag-
ann á nemendunum.
Jafnframt ættu skólarnir að skipuleggja menningarstarfsemi i tóm-
stundum nemendanna bæði í skólanum og utan hans.
Kennarinn á fyrst og fremst að vera uppalandi nemendanna. Hann
verður að þekkja þá betur og beina áhuga þeirra í holla farvegi, móta
skapgerð þeirra og ala æskufólkið upp til þess að verða menntað,
vinnugefið og agað fólk.
Samtímis þessu ber að efla vald skólans, skólastjórans og kennarans
til þess að vernda börnin gegn rangsleitni eða jafnvel aðkasti frá öðr-
um nemendum eða jafnvel foreldrum þeirra.
Skemmdarfýsn sumra nemenda má ekki lengur taka með neinni lin-
kind.
Sumir félagar telja refsingar óliæfar við barnauppeldi, en aðrir
telja þær í raun og veru eina uppeldisráðið.
Ef innræting aga er álitin þáttur i skapgerðarmótun, er augljóst, að
ógerlegt er að stjórna með refsingum eingöngu eða einungis með
hvatningum.
Samt verður það að segjast með lullri einurð, að ókleift er að ala
börn upp án refsinga.
8