Menntamál - 01.04.1960, Blaðsíða 21

menntamál
7
Því fer þó fjarri, að allt fullorðið fólk, sem á við sálræn
vandkvæði að stríða, hafi not af sállækningu. Hún er fyrst
°g fremst lækning á taugaveiklun, sé hún ekki mjög svæs-
in og rótföst. Auk þess verður að hafa hliðsjón af greind-
arfari sjúklingsins, aldri og félagslegum aðstæðum.
Það er engum vafa bundið, að sállækning verður eitt af
aðalverkefnum íslenzkrar geðverndarstarfsemi þegar fram
iíða stundir. Mig langar því til að leiða hugann að, hvern-
haganlegast sé að fara að frá byrjun. Hverjum á að
gefa kost á þessari lækningu? Spurningin er tvíþætt.
Annars vegar fer sjúklingavalið eftir sálfræðilegri og
iæknisfræðilegri sjúkdómsgreiningu, og hins vegar eftir
aldri barnsins og hvaða hlutfall hafa skuli milli aldurs-
flokka og milli fullorðinna og barna. Hið fyrra atriðið
ræði ég ekki á þessum vettvangi. En varðandi hið síðara
er ýmislegt að athuga og þá fyrst og fremst þetta: Með
hvaða móti getum við búizt við að ná mestum árangri
með sem minnstum tilkostnaði? Spurningin er ekki eins
smásálarleg og virzt getur í fljótu bragði, því að sann-
leikurinn er sá, að ef hér kæmi upp geðverndarstöð og dyr
hennar yrðu opnaðar fyrir öllum sem not gætu haft af
sallækningu, myndi aðsóknin verða miklu meiri en svo,
að starfsliðið fengi annað. Það finnast ekki margir geð-
verndarfræðingar á íslandi. Ef starfið á ekki að kafna í
fseðingunni, verður að hafa sérstakan hátt á. Vafalaust
er eina rétta leiðin fólgin í því að leggja aðaláherzluna á
isekningu smábarna. Stöðin ætti að reyna að ná til eins
margra smábarna og tök eru á með góðu móti, en eldri
hörn, unglingar og fullorðnir yrðu að sitja á hakanum,
unz starfslið ykist. Margt er það, sem réttlætir þessa að-
feið, en þó framar öðru það, að það er eina leiðin til að
gripa á verulega róttækan hátt fyrir þróun taugaveiklun-
ai og hegunarvandkvæða meðal íslenzku þjóðarinnar. Ef
ffoð samtök verða með áhrifafólki í geðverndarmálum og
aróður skynsamlegur, hæglátur og velviljaður ætti að vera