Menntamál - 01.04.1960, Blaðsíða 25

MENNTAMÁL
11
fellum nauðsynlegt og í öðrum æskilegt að standa í sam-
bandi við foreldrana, meðan á lækningunni stendur. Því
yngra sem barnið er, því nauðsynlegra er þetta. Engin
börn eru fædd taugaveikluð eða með vísi að hegðunar-
vandkvæðum, enda þótt furðu snemma geti tekið að bera
á þeim. Vandkvæðin þróast smám saman sakir ýmiss kon-
ar aðstæðna, svo sem sjúkdóma hjá móður eða barni, sér-
stakra heimilisástæðna eða sakir óviðeigandi uppeldis.
Margs konar orsakir fléttast saman, og gat ég þess í fyrra
erindinu, hvernig nokkur einkenni í íslenzku þjóðlífi eiga
sína sök á þeim misfellum, sem hér eru algengastar. Eng-
in tök eru á að afla sér rækilegrar vitneskju um erfið-
leika barnsins, eðli þeirra og þróun án mjög náinna kynna
af foreldrum þess, einkum þó af móðurinni. Viðtölin miða
því meðal annars að því að afla upplýsinga. En það er þó
aðeins eitt af markmiðum viðtalanna. Oftast nær er nauð-
synlegt, að foreldrarnir breyti að meira eða minna leyti
afstöðu sinni til barnsins. Að sumu leyti er nægjanlegt
að gefa foreldrunum holl ráð og leiðbeiningar varðandi
uppeldið og opna augu þeirra fyrir séreðli og sérkennum
barnsins. Það er þó sjaldnast nóg, því að afstaða foreldr-
anna til barnsins er þeim iðulega ósjálfráð og er í mörg-
um greinum fólgin í skapgerð þeirra og geðrænum vand-
kvæðum. Viðtölin við þá verða í mörgum tilfellum eins
konar sállækning, enda þótt öll viðleitni sálfræðingsins
beinist fyrst og fremst að því að bæta hag barnsins. Þetta
atriði er ákaflega mikilvægt, og má segja, að lækning
barnsins fari oft eftir því, hvernig til tekst með samstarf-
ið við foreldrana.
Sérstakur liður í foreldrastarfi geðverndarstöðva gæti
orðið leiðbeiningar og aðstoð við foreldra vangefinna
barna og annarra barna, sem haldin eru varanlegum göll-
um, líkamlegum eða andlegum. Flestir munu vita, hverjum
erfiðleikum uppeldi þessara barna getur verið bundið,
hvílíkur þungi hvílir á tilfinningalífi foreldranna, gerir