Æskan - 01.10.1970, Page 9

ul helgisögn segir, aS sá, sem sveik Jakob,
hafi orðið svo snortinn af trú hans og ein-
lægni, að hann hafi sjálfur orðið kristinn
og skömmu síðar einnig látið líf sitt fyrir
trúna.
Það er satt, eins og stundum er sagt:
Við þörfnumst ekki siður manna, sem geta
dáið, en manna, sem geta talað!
Látum fyrirmynd Jakobs einnig verða
okkur hvatning!
Kínverski múrinn
Framh. ai' síðu 497.
Af nafninu Kh’in fékk ríki hans síð-
an sitt núverandi nafn, Kína.
Kh’in keisari vildi vernda fólk sitt
fyrir árásum villtra mongólaþjóð-
flokka, svo hann ákvað að láta byggja
varnarvegg. Það var að vísu þekkt
hugtak frá varnargörðunum um borg-
irnar, en að þessu sinni var um að
ræða varnargarð með öllum norður-
og vesturlandamærum keisaradæmis-
ins, og á fjórða þúsund kílómetrar
að lengd.
Hundruð þúsunda manna voru
þvinguð til jtess að vinna að þessu
mannvirki. Stríðsfangar, glæpamenn,
sérhver sá, sem á einhvern liátt komst
í andstöðu við vald keisarans, og fá-
tækir bændur. Þúsundir örmögnuð-
ust við þessa vinnu, en verkið var
fullkomnað, og þegar hermönnum
hafði verið komið fyrir í varnarvirkj-
um á veggnum, var Kína öruggt gagn-
vart öllum árásum hinna herskáu ná-
granna sinna. íbúar þorpa og borga
Kínaveldis gátu farið, óhultir og í
friði lil starfa sinna.
Myndirnar, sem fylgja hér með,
eru af afsteypum ýmissa hluta, sem
fundizt hafa í kínverskum jarðhús-
um og gröfum frá fyrri tímum. Þeir
gefa nokkra hugmynd um, hvernig
byggingar þeirra tíma voru, og lítils-
háttar um þá hluti, sem þeirra tíma
menn notuðu í daglegu lífi.
/ nœsta blaði:
INDLAND FORFÍÐARINNAR
Svo birti loksins aftur af degi, en sjórinn var enn jafn æstur og ólgandi
eins og áður, þangað til loks undir hádegi, að það var eins og storminn
lægði ofurlítið. Ekki mikið en þó svo mikið, að björgunarmennirnir ákváðu
að reyna að koma bátnum út. Og nú var skúrinn dularfulli opnaður og
fjórir hestar drógu þunga þátinn út. Hann var á fjórum hjólum, sem skárust
djúpt niður í fjörusandinn.
Niðri i fjöruborðinu var báturinn settur á flot og sjómennirnir gengu
undir bátinn, margir á hvort borð, og ýttu honum út í brimlöðrið. í einni
svipan voru menn komnir á allar þóftur og tóku til áranna, og nú hófst
hörð barátta við öldurnar. Þrisvar eða fjórum sinnum kastaði sjórinn bátn-
um upp á þurrt, en loks tókst með mikilli áreynslu allra um borð að ná lagi
og koma bátnum út. En ekki var allt þar með búið, því að það tók meira en
klukkutíma að róa þennan spöl út að skipinu, þó að varla væri það nema
fimm mínútna róður I góðu veðri.
Þegar björgunarbáturinn loks komst út að strandaða skipinu, kom nýtt
vandamál, nefnilega að ná sambandi við það, og svo loks að koma
örþreyttum skipsmönnunum, sem voru aðfram komnir af vosbúð, niður í
bátinn. En þetta tókst allt, þrátt fyrir brotsjói og storm, og loks komst
báturinn að landi með alla skipbrotsmennina, en þá hafði báturinn verið
fjóra tíma úti.
í fjörunni biðu óþreyttir menn til þess að þera þá skipbrotsmennina,
sem harðast voru leiknir, í land, og þegar allir voru komnir á þurrt heilu
og höldnu, létti yfir öllu fólkinu, sem í fjörunni stóð, og baðgestirnir laun-
uðu hinum harðfengu björgunarmönnum með þvi að hrópa húrra fyrir þeim.
Nú var aðalvandanum lokið og fólk dreifðist smám saman og hélt heim
til sín. Ása og Berta gengu með foreldrum sínum upp eftir fjörunni og
staðnæmdust þar og horfðu lengi á strandaða skipið, sem var að liðast
sundur í öldurótinu.
Brimlöðrið var allt morandi af rekabútum og rusli, þarna sást bóma,
þarna brot úr borðstokknum, og skammt undan sást í lítinn skipsbát á
hvolfi. Og þið getið nærri, að þörnunum þótti þetta merkilegt og gátu ekki
haft augun af vogrekinu, sem var að skolast i land.
Allt í einu kölluðu þau upp yfir sig. Þau höfðu séð stóra skipslúku vagga
uppi á öldufaldi, og nú færðist þessi lúka nær. Þið getið nærri að þau
urðu hissa, þegar þau sáu hund á lúkunni. Nú rak hana upp í fjöruna, og
Berta var ekki sein á sér að ná í veslings hundinn, sem lá þarna holdvotur
og örmagna. Hann hafði rekið fram og aftur á lúkunni og var nú svo
þreyttur og kaldur, að hann gat ekki staðið í lappirnar.
Hundurinn var borinn upp í baðskála í fjörunni, og þar var hann nudd-
aður og þurrkaður með baðkápu þangað til hann fór að ná sér aftur. Siðan
var hann lagður í klæði við ofninn og þar svaf hann í einum dúr alla
nóttina.
Daginn eftir voru skipbrotsmennirnir farnir burt; þeir höfðu ekki hug-
mynd um, að hundurinn hafði bjargazt, svo að hreppstjórinn sagði, að
Ása og Berta mættu eiga hann. Þégar góða veðrið kom aftur, höfðu þær
systurnar eignazt leikfélaga, sem þótti vænt um þær, og þegar sumar-
leyfið var úti, höfðu þær hundinn heim með sér, og þar er hann enn.
V