Æskan - 01.01.1971, Síða 8

rengur nokkur, sem hét Ólafur,
gekk einu sinni kaldan vetrar-
dag með systur sinni, er Anna
hét, út úr þorpinu, þar sem þau áttu
heima, upp til myllunnar. Bar hvort þeirra
ofurlítinn poka með korni í, er þau voru
send með til mölunar. Þá er þau komu
að garði malarans, sá Anna nokkra smá-
fugla, sem hoppuðu grein af grein og
voru auðsjáanlega bæði dauðkaldir og sár-
svangir. Hún kenndi í brjósti um þá og
kastaði nokkrum lúkum af korni til þeirra.
Ólafur bróðir hennar sneypti hana fyrir
þetta og sagði, að hún væri mikið flón
að fara svona illa með kornið, að fleygja
því í fuglana. Og þegar hún kæmi heim
með minna mjöl en hann, þá myndu for-
eldrar þeirra gefa henni ráðningu. Önnu
leizt ekki á blikuna, en sagði þó:
Gleymið ekki
smáfuglunum
— Ég var bara á venjulegri eftirlitsferð, sagði hann seinna. — Og eins og
alltaf var ég á hestbaki og með riffil. Hesturinn rölti rólega í jaðrinum á
Uludúskí skógi. Allt í einu kipptist hann við, sperrti eyrun og staðnæmdist,
eins og hann hefði verið límdur niður. Ég svipaðist um og á jörðinni fyrir
framan hestinn sá ég einhvern rauðan klút eða slaufu. Og um leið sá ég,
hvar stúlkan lá sofandi. Hún var steinsofandi, en andardrátturinn var veikur.
Ég tók hana upp og reiddi hana á harðastökki til þorpsins. Og þangað kom
læknir frá Sjemahke til að sækja hana, og auðvitað komu foreldrar hennar í
flýti.
Rafiga Fatullazade læknir segir svo frá: Elmira Idajatova var aðframkomin,
þegar hún var flutt í sjúkrahúsið. Hún vó aðeins um 15 kg. En hjartað, lungun
eða önnur innyfli höfðu ekkert skaddazt. Og á sjúkrahúsinu vár Elmira fljót
að ná sér. Hún þyngdist, fór að brosa og smám saman að tala.
Og meðal annars sagði hún okkur sem hér segir:
Elmira var að leika sér úti á akri og hlaupa á eftir fiðrildum. Hún varð þreytt,
lagðist fyrir og sofnaði. Þegar hún vaknaði, langaði hana heim, en villtist á
akrinum og kom út af honum við skógarjaðarinn. Hún fór inn í skóginn, en
fann enga götuslóða, en hélt samt áfram að ganga lengi. Svo fór að dimma
og hún varð sybbin. Hún hitti fyrir hvolpa, sem voru að leika sér við tré, og
fór að leika sér með þeim.
— Svo lagði ég mig, og svo kom mamma hvolpanna og fór að gefa þeim
að drekka. Hvolparnir voru alltaf að pota í augun á mér, en ég svaf nefnilega
hjá þeim. Og á daginn gekk ég með þeim um skóginn og við lékum okkur.
Og ég borðaði ber og lauf.
Og einu sinni sá ég voða loðinn kött og við sáum oft bangsa. Hann var að
klifra upp í tré.
Svo fór einu sinni mamman með hvolpana f burtu, og þau komu aldrei
aftur. Ég fór að leita að þeim. Svo lagðist ég undir tré.
Aleksei Polovinkin skógarvörður segir, að hundar eigi sér ekki hvolpa úti
í skógi. Og hvaðan ættu hundar svo sem að vera komnir í þennan skóg?
Þetta hafa verið ylfingar, og svo hefur úlfynjan komið sjálf. En hún snerti ekki
stúlkuna, vegna þess að í skóginum okkar ráðast úlfar bara á fólk, þegar það
kemur inn á það svæði, sem þeir hafa helgað sér fyrir sína fjölskyldu. En
úlfynjan var ekki við, þegar stúlkan kom inn á þetta svæði...
Pabbi Elmiru fór mörgum fögrum orðum um alla nágrannana, en átti ekki
til nógu sterk orð til að hæla skógarverðinum, Aleksei Polovinkin, sem hafði
fundið Elmiru og var upp frá þeim degi einn af fjölskyldunni Idajatov.
L. Nadirova, A. Dsjafarof.
„Hvernig gat ég annað en kennt f brjósti
um vesalings fuglana? Hvaðan eiga þeir
að fá fæðu, þegar snjór og ís er yfir öllu?
Þú mátt trúa því, Óli minn, að guð mun
einhvern veginn borga okkur þessa ögn
af korni.“
Þegar börnin komu aftur til myllunnar
til þess að sækja mjölið sitt, þá var meira
í pokanum hennar Önnu en Ólafs, en
hvernig á þessu gat staðið, skildu þau
ekkert í.
En malarinn hafði af tilviljun heyrt hvað
börnin sögðu, þegar þau gengu fram hjá
garði hans, og hann sagði nú við Önnu:
,,Ég hef látið þig hafa meira af mjöli en
þú í rauninni hefur rétt til, en ég gerði
það af því, að mér þótti vænt um, að þú
skyldir kenna í brjósti um fuglana. —
Gjöfin er lítil, en taktu þó móti henni, eins
og hún væri send af guði til launa fyrir
það, að þú hafðir meðaumkun með þeim,
sem eru nauðstaddir þegar jafnhart er í
ári og nú er.“
Oft er hart í ári hjá smáfuglunum. Það
kostar hvorki fé né fyrirhöfn að kasta til
þeirra brauðmylsnu, þegar mest er frost-
ið og snjórinn. Baldursbrá.
TEIKNIKENNSLA
Refurinn er ekki vinsælt dýr, en samt ætl-
um við aS biSja ykkur aS gera tilraun til
aS teikna hann. ÞiS sjáiS á myndunum,
hvernig þiS fariS aS því aS teikna góSa
mynd af gamla rebba.
8