Æskan - 01.01.1971, Qupperneq 9

KVÖLDSÖGURNAR
Sagan um hana Mjöll
Mjöll var lítill kettlingur. Hún var alltaf með rauða slaufu
um hálsinn. Henni fannst rauður litur svo ósköp fallegur.
Jón hugsaði alltaf vel um kettlinginn sinn, og karfa
Mjallar var alltaf hrein og fín. Nú sat Mjöll I körfunni sinni
sg horfði á móður Jóns prjóna. Hún prjónaði fallega, rauða
peysu. Rauður hnykillinn valt fram og aftur I lítilli skál,
sem hún hafði við fætur sína á gólfinu. Mjöll starði án
afláts á rauða, fallega hnykilinn.
Skömmu síðar þurfti móðir Jóns að bregða sér frá. Þá
notaði Mjöll tækifærið. Hún þaut að skálinni og ætlaði að
gægjast niður í hana. En hún var of lítil til þess að geta
séð hnykilinn vel. Þá reis hún upp á afturfæturna, en —
pomm! — skálin valt og hnykillinn rúllaði út á gólf. ,,Ég
verð að toga í garnið, svo að hnykillinn komi aftur í skál-
ina,“ hugsaði Mjöll. En því lengur, sem hún dró, þeim mun
lengra valt hnykillinn út á gólfið. Hún dró nú hraðar og
hraðar og notaði að lokum alla fæturna. En loks varð hún
svo ringluð, að hún valt um koll, og áður en hún vissi af,
hafði hún vafið garninu utan um sig, svo að hún gat sig
varla hreyft.
„Mjá, mjá!“ mjálmaði hún eins hátt og hún gat.
Jón kom hlaupandi inn til þess að sjá, hvað hafði gerzt.
Hann gat ekki annað en hlegið, þegar hann sá Mjöll litlu.
„Mamma, mamma, komdu og sjáðu," kallaði hann. „Mjöll
litla er orðin rauð á lltinn!"
Móðir Jóns hló ekki, en byrjaði strax að vefja garninu
ofan af Mjöll. Mjöll hló ekki heldur, Hún sá, að hún hafði
verið svolítið heimsk.
Loks, þegar hún var orðin frjáls aftur og gekk að körf-
unni sinni, hugsaði hún: „Nú hef ég fengið nóg af rauða
litnum að sinni. Ég vildi óska, að mamma hans Jóns færi
að prjóna bláa peysu!“
Mjöll verður svört
Mjöll, hvíti, litli kettlingurinn, átti að vera ein heima.
En til þess að hún gerði ekki nein skammarstrik af sér í
íbúðinni, var hún lokuð niðri í þvottaherberginu i kjallar-
anum.
Niðri i herberginu var lítill bali, fullur af þvotti. „Gaman
væri að hoppa í þessu,“ hugsaði Mjöll og lék sér síðan
við það litla stund. En brátt varð hún leið á því og langaði
að reyna eitthvað annað.
Við hliðina á þvottaherberginu var geymslan, þar sem
kolin voru geymd. Hún gægðist þangað inn og sá stóran
stafla af kolum. „Það hlýtur að vera miklu meira gaman
að stökkva þarna," hugsaði hún, „en í balanum." Og svo
þaut hún upp á staflann. En um leið og hún ienti, létu
kolin undan og mikill hluti þeirra veltist yfir aumingja
Mjöll.
„Mjá, mjá,“ grét hún. En það var enginn heima, sem gat
heyrt til hennar. Hún reyndi að brjótast um og losa sig,
og Ioksins tókst henni það eftir langá mæðu. En þá var hún
orðin svo þreytt, að hún steinsofnaði um leið og hún
lagðist niður til þess að hvíla sig.
Þegar Jón kom heim, fór hann strax niður í kjallarann
til þess að sækja Mjöll.
„Heyrðu, svarta kisa,“ sagði hann. „Hvar er Mjöll litla?“
Mjöll glaðvaknaði á svipstundu, þegar hún heyrði, að
Jón þekkti hana ekki. Hún flýtti sér að þvo sér, þangað til
hún varð hvit og hrein.
„Hugsa sér, Mjöll — það er ekki einu sinni hægt að
leyfa þér að vera niðri í kjallara, án þess að þú gerir
eitthvert prakkarastrik!"
„Mjá,“ sagði Mjöll og þaut hamingjusöm upp í fangið
á Jóni.
/
9