Æskan

Årgang

Æskan - 01.01.1971, Side 15

Æskan - 01.01.1971, Side 15
Stutt framhaldssaga fyrir börn. Saga frá Vestur-lndíum, þar sem mönn- um stóS fyrrum ógn af sjóræningjum, og þar sem enn lifa munnmælasögur um þá og fjársjóSi þeirra. Atlantshafið valt áfram í löngum, sólgljáðum, bláum öld- um, sem brotnuðu á eyjunum í fjarska. Á þessum slóðum höfðu sjóræningjarnir siglt skipum sínum fyrir tveimur öld- um — hér voru smáeyja-klasarnir, þar sem þeir höfðu haft bækistöðvar sínar. Enn voru á sveimi munnmælasögurnar um hermdarverk þeirra á þessum slóðum, enn var skrafað um fjársjóðu, sem þeir hefðu átt að grafa í jörðu, um ægilegar orrustur, um sjóræningja, sem rændu hin spænsku silfurflutninga- skip með ströndum fram, eða borgirnar á ströndinni, — eða þá um hina fræknu Englendinga, sem sífellt áttu I höggi við þessa úlfa hafsins og gersigruðu þá að lokum. Hversu margir voru þeir ekki, ungu mennirnir, sem hlýtt höfðu með áfergju á þessar frásagnir og gert sér vonir um, að þeir yrðu meðal hinna happasælu manna, sem fyndu falið gull hinna framliðnu sjóræningja. Þeir höfðu orðið gamlir menn, á meðan þeir héldu þessari leit áfram. Örfáir þeirra höfðu ef til vill haft heppnina með sér 1— en margfalt fleiri voru þó hinir, sem urðu þreyttir og gáfust upp við þetta vanþakkláta starf. Rex Carey og Andy Orman voru félagar, sem verið höfðu samrýmdir frá því er þeir voru drengir. Þeir höfðu verið samferða í gegnum menntaskólann gamla, þar sem margar kynslóðir drengja höfðu vaxið úr grasi og orðið fullorðnir menn, og þar eð þeir höfðu báðir misst foreldra sína og áttu engin náin skyldmenni, komu þeir sér saman um að fara til Vestur-lndía með afganginn af þeim arfi, sem gert hafði þeim kleift að alfa sér góðrar menntunar. ,,Það er ekki óhugsandi að við yrðum svo heppnir að finna eitthvað af sjóræningjafjársjóðunum," sagði Rex ein- hverju slnni í gamni, þegar þeir voru að þollaleggja um þetta, — enda trúði hann því tæpast sjálfur, að sú von myndi rætast. „Að minnsta kosti legg ég það til málanna, að við kaup- um okkur litla snekkju í félagi, sem ekki sé viðameiri en það, að við getum stjórnað henni sjálfir og hirt. Og verði árangur leiðangursins ekki annar, þá verða þetta þó dá- samlegir fridagar, áður en við þurfum að fara að vinna fyrir okkur í fullri alvöru!" svaraði Andy. Á Jamaica höfðu þeir dvalizt nokkurn tíma, og þar kom fyrir þá atvik, sem gaf þeirri ósk þeirra byr undir báða vængi, að eignast snekkjuna og ieggja i leiðangur í leit að sjóræningjaguili. Þeir höfðu nú verið að slaga fram og aftur um blátt og lygnt hafið, en ákvörðunarstaður þeirra var hinn illræmda eyja, frá dögum sjóræningjanna, sem nefnd var Skjald- bökueyjan, og nú, já, nú leit út fyrir, að þeir myndu kynn- ast þessari eyju mjög á annan veg, en þeir höfðu gert ráð fyrir og þeim geðjaðist að. „Fljótur nú, Andy, gættu að þér! Á stjórnborða með stýrið, — hart á stjórnborða!" Rex Carey sleppti seglinu, og Andy Orman, félagi hans, lagðist á stýrið með öllum þunga sínum og afli. Þeir voru náfölir í framan af áreynslu, þó að sólskinið væri búið að gera þá þrúna á hörund. Og starandi augum einblíndu þeir fram undan sér, þar sem öldurnar brotnuðu á rifi einu með fossandi nið. Fáein augnablik stóðu þeir sem höggdofa á milli vonar og ótta — síðan var úr þessu skorið með braki og brestum, þegar snekkjan, sem þeir voru á, tók niðri á grynningunum með snöggum rykk, og hvítar kóraila-tennurnar rifu breiða ristu i gegnum botn skipsins. Sjórinn tók þegar að fossa inn í það. Óvæntir straumar og kóralrifið úti fyrir strönd Skjald- bökueyjarinnar í Karíbahafinu höfðu hér unnið sigur og hremmt enn eina fórnina. Hvorugur ungu mannanna mundi síðar nema undan og ofan af því, sem gerðist á næstu augnaþlikum. Ferleg alda skall yfir þá, sogaði þá með sér og grenjaði í eyru þeirra. Volgur sjórinn fyllti öll vit á þeim og þeir börðust harðri baráttu við að ná andanum. Þetta varð æðisgengin barátta við að ná andanum. En hún mun ekki hafa staðið ýkja lengi, því að allt í einu urðu þeir þess varir, að þeir voru komnir inn i lygnt lón fyrir innan grenjandi og fossandi brimgarðinn. Tíu mínútum síðar voru þeir komnir upp í þurra og hlýja fjöruna. Byrjuðu þeir þá á því að vinda mesta sjóvatnið úr fötum sínum, og nú rauk úr þeim í steikjandi hitabeltis- sólskininu. Báðir höfðu þejr borgið lífi sínu — en skip þeirra var brotið í spón. Enn voru þeir vinir og þátttakend- ur í leit að sjóræningjagulii, en snekkjan, sem þeir höfðu ætlað að komast á frá eyjunni aftur, var nú ekki annað en fánýtt spýtnabrak. Andy stóð upp í hægðum sínum og sagði: „Þetta var Ijóta óheppnin, Rex." „Rétt segir þú, hinn frómi," svaraði Rex. „við höfum glatað bátnum og nestisbirgðum okkar öllum, áhöldum, verkfærum og öllu — nema llfinu." „Og það er einmitt það, sem er mikilvægast,“ varð Andy að orði, „og hvað sem öðru líður, þá erum við þó komnir til Skjaldbökueyjarinnar!“ Framhald f næsta blaði. 15

x

Æskan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.