Æskan - 01.01.1971, Qupperneq 15

Stutt framhaldssaga fyrir börn.
Saga frá Vestur-lndíum, þar sem mönn-
um stóS fyrrum ógn af sjóræningjum,
og þar sem enn lifa munnmælasögur
um þá og fjársjóSi þeirra.
Atlantshafið valt áfram í löngum, sólgljáðum, bláum öld-
um, sem brotnuðu á eyjunum í fjarska. Á þessum slóðum
höfðu sjóræningjarnir siglt skipum sínum fyrir tveimur öld-
um — hér voru smáeyja-klasarnir, þar sem þeir höfðu
haft bækistöðvar sínar.
Enn voru á sveimi munnmælasögurnar um hermdarverk
þeirra á þessum slóðum, enn var skrafað um fjársjóðu,
sem þeir hefðu átt að grafa í jörðu, um ægilegar orrustur,
um sjóræningja, sem rændu hin spænsku silfurflutninga-
skip með ströndum fram, eða borgirnar á ströndinni, —
eða þá um hina fræknu Englendinga, sem sífellt áttu I
höggi við þessa úlfa hafsins og gersigruðu þá að lokum.
Hversu margir voru þeir ekki, ungu mennirnir, sem hlýtt
höfðu með áfergju á þessar frásagnir og gert sér vonir
um, að þeir yrðu meðal hinna happasælu manna, sem
fyndu falið gull hinna framliðnu sjóræningja. Þeir höfðu
orðið gamlir menn, á meðan þeir héldu þessari leit áfram.
Örfáir þeirra höfðu ef til vill haft heppnina með sér 1— en
margfalt fleiri voru þó hinir, sem urðu þreyttir og gáfust
upp við þetta vanþakkláta starf.
Rex Carey og Andy Orman voru félagar, sem verið
höfðu samrýmdir frá því er þeir voru drengir. Þeir höfðu
verið samferða í gegnum menntaskólann gamla, þar sem
margar kynslóðir drengja höfðu vaxið úr grasi og orðið
fullorðnir menn, og þar eð þeir höfðu báðir misst foreldra
sína og áttu engin náin skyldmenni, komu þeir sér saman
um að fara til Vestur-lndía með afganginn af þeim arfi,
sem gert hafði þeim kleift að alfa sér góðrar menntunar.
,,Það er ekki óhugsandi að við yrðum svo heppnir að
finna eitthvað af sjóræningjafjársjóðunum," sagði Rex ein-
hverju slnni í gamni, þegar þeir voru að þollaleggja um
þetta, — enda trúði hann því tæpast sjálfur, að sú von
myndi rætast.
„Að minnsta kosti legg ég það til málanna, að við kaup-
um okkur litla snekkju í félagi, sem ekki sé viðameiri en
það, að við getum stjórnað henni sjálfir og hirt. Og verði
árangur leiðangursins ekki annar, þá verða þetta þó dá-
samlegir fridagar, áður en við þurfum að fara að vinna
fyrir okkur í fullri alvöru!" svaraði Andy.
Á Jamaica höfðu þeir dvalizt nokkurn tíma, og þar kom
fyrir þá atvik, sem gaf þeirri ósk þeirra byr undir báða
vængi, að eignast snekkjuna og ieggja i leiðangur í leit
að sjóræningjaguili.
Þeir höfðu nú verið að slaga fram og aftur um blátt og
lygnt hafið, en ákvörðunarstaður þeirra var hinn illræmda
eyja, frá dögum sjóræningjanna, sem nefnd var Skjald-
bökueyjan, og nú, já, nú leit út fyrir, að þeir myndu kynn-
ast þessari eyju mjög á annan veg, en þeir höfðu gert ráð
fyrir og þeim geðjaðist að.
„Fljótur nú, Andy, gættu að þér! Á stjórnborða með
stýrið, — hart á stjórnborða!"
Rex Carey sleppti seglinu, og Andy Orman, félagi hans,
lagðist á stýrið með öllum þunga sínum og afli.
Þeir voru náfölir í framan af áreynslu, þó að sólskinið
væri búið að gera þá þrúna á hörund. Og starandi augum
einblíndu þeir fram undan sér, þar sem öldurnar brotnuðu
á rifi einu með fossandi nið.
Fáein augnablik stóðu þeir sem höggdofa á milli vonar
og ótta — síðan var úr þessu skorið með braki og brestum,
þegar snekkjan, sem þeir voru á, tók niðri á grynningunum
með snöggum rykk, og hvítar kóraila-tennurnar rifu breiða
ristu i gegnum botn skipsins. Sjórinn tók þegar að fossa
inn í það.
Óvæntir straumar og kóralrifið úti fyrir strönd Skjald-
bökueyjarinnar í Karíbahafinu höfðu hér unnið sigur og
hremmt enn eina fórnina.
Hvorugur ungu mannanna mundi síðar nema undan og
ofan af því, sem gerðist á næstu augnaþlikum. Ferleg alda
skall yfir þá, sogaði þá með sér og grenjaði í eyru þeirra.
Volgur sjórinn fyllti öll vit á þeim og þeir börðust harðri
baráttu við að ná andanum. Þetta varð æðisgengin barátta
við að ná andanum. En hún mun ekki hafa staðið ýkja
lengi, því að allt í einu urðu þeir þess varir, að þeir voru
komnir inn i lygnt lón fyrir innan grenjandi og fossandi
brimgarðinn.
Tíu mínútum síðar voru þeir komnir upp í þurra og hlýja
fjöruna. Byrjuðu þeir þá á því að vinda mesta sjóvatnið
úr fötum sínum, og nú rauk úr þeim í steikjandi hitabeltis-
sólskininu. Báðir höfðu þejr borgið lífi sínu — en skip
þeirra var brotið í spón. Enn voru þeir vinir og þátttakend-
ur í leit að sjóræningjagulii, en snekkjan, sem þeir höfðu
ætlað að komast á frá eyjunni aftur, var nú ekki annað en
fánýtt spýtnabrak.
Andy stóð upp í hægðum sínum og sagði:
„Þetta var Ijóta óheppnin, Rex."
„Rétt segir þú, hinn frómi," svaraði Rex. „við höfum
glatað bátnum og nestisbirgðum okkar öllum, áhöldum,
verkfærum og öllu — nema llfinu."
„Og það er einmitt það, sem er mikilvægast,“ varð Andy
að orði, „og hvað sem öðru líður, þá erum við þó komnir
til Skjaldbökueyjarinnar!“
Framhald f næsta blaði.
15