Æskan - 01.01.1971, Síða 30

Nú leið vika, og enginn
maður nefndi á nafn, að
Tumi þumlungur yrði
sendur heim til sín.
Allri hirðinni þótti svo
gaman að honum, að
hann fór að verða hræddur um, að
þeir mundu aldrei nokkurn tíma senda
hann heim til sin. Að vísu var konung-
urinn mjög góður við hann og lét smiða
lítið hús, hæfilegt handa honum, og
lót búa til f það alls konar húsgögn
og skraut uþþi og niðri, svo að það
varð eins og yndisfallegt brúðuhús, en
Tumi sársaknaði þó mömmu sinpar og
hugsaði varla um annað, en hvernig
hann ætti að komast burtu þangað,
án þess nokkur sæi. Loks réð hann af
að skrifa mömmu sinni bréf og reyna
að fá einhvern til að taka það með
sér heim til hennar. Svo náði hann sér
í þenna og pappírsblað og skrifaði þar
á þetta:
„Kæru foreldrar mínir. Ég hef hér
allt, sem ég þarfnast, og töluvert meira
en það. Ég drekk ekki annað en límon-
aði og borða ekki nema sykur og sæt-
indi, en ég skyldi gefa það allt fyrir
einn sopa af mjólk úr kúnni okkar.
Ykkar elskandi sonur
Tumi.“
Nú var hann búinn að skrifa bréfið,
en hvernig átti hann að koma því?
Hann þorði ekki að biðja neinn mann
í konungshöllinni að fara með það á
póstinn, af þvl að hann var hræddur
um, að ef konungurinn og drottningin
kæmust að þessu, mundu þau láta
hafa enn sterkari gætur á honum, af
þvl að þau mundu ætla sér að hafa
hann þar alla hans ævi. Loks tók hann
litla steinvölu og lét hana innan í
bréfið og fleygði því svo út um glugg-
ann I þeirri von, að einhver greiðvik-
inn maður, sem fram hjá færi, tæki
það upp og kæmi því I póstinn. Næsta
morgun, og á hverjum morgni eftir
þetta, klifraði Tumi efst upp I turninn,
sem konungur hafði herbergi sitt I, og
gáði þaðan út yfir skotþálkana, hvort
hann sæi hvergi móður sína koma á
rauða kjólnum til þess að sækja hann.
Stundum sýndist honum sem hann sæi
foreldra slna koma út úr skóginum
langt I burtu og rétta fram hendurnar
á móti honum. En það var nú öðru
nær, þau voru þá lengi búin að gráta
hann og héldu, að hann væri dauður,
því að þréfið hans komst aldrei til
þeirra. Steinvalan hafði sett gat á það
og dottið út úr því, og svo feykti vind-
urinn bréfinu til og frá, þangað til það
lenti I ánni. Þá hugsaði Tumi til álf-
konunnar, skírnarvottsins slns, en þær
höfðu verið skírnarvottar að svo mörg-
um börnum, og höfðu þvl í svo mörg
horn að llta, að þær máttu ekki vera
að þvi að sinna honum I þann svipinn.
Auk þess hugsaði álfadrottningin svo,
að hann hefði bakað sér þessi vand-
ræði sjálfur með flasi sinu, og þá væri
það honum fyrir beztu, að reyna að
klóra sig út úr þeim aftur með sínum
eigin dug og heilbrigðri skynsemi sinni.
Nú hafði Artúr konungur
ráðið það með sér að
gera Tuma einn af riddur-
unum við hið nafnfræga
kringlótta borð, og gaf
honum nafnið: Túmi hinn
fyrsti, og sendi síðan hirðskraddarann
til að mæla ný föt á hann, því að oln-
bogarnir voru út úr þeim gömlu, og all-
ur var hann orðinn rifinn og trosnaður
og gat engan mann látið sjá sig.
Þegar hann var búinn að fá þessi
nýju föt sem gjöf frá konungi, hlaut
hann aðra óvænta gleði og ekki minni.
Drottningin kallaði hann fyrir sig og
sýndi honum heil herklæði, albúin, sem
hún hafði látið búa til handa honum,
til þess að vera I, ef hann rataði I
mannraunir. Brjósthlífin í brynjunni var
úr heilum demanti, og hringabrynjan
öll úr gulli og svo þétt ofnir hringarn-
ir, að mjósti saumnálaroddur gat ekki
komizt þar I gegn. Og allt var eftir
þessu. Hjálmurinn var holaður út úr
stórum ópal, sem tindraði af eins og
eldi í hvert sinn, sem Tumi hreyfði höf-
uðið, en upp úr hjálminum stóð fjöður,
sem blakti fyrir hverjum blæ. Og fyrir
hest fékk hann moskusrottu af mjög fá-
gætri tegund, albrynjaða og ágætlega
tamda. Auk alls þessa gaf drottningin
honum skrautkerru, sem fjórum hvít-
um músum var beitt fyrir.
En við alla þessa upphefð og dýr-
30