Æskan - 01.01.1971, Blaðsíða 31

indis gjafir fékk Tumi öfundarmenn við
hirðina, og það bætti ekki um, að hann
bjó til ' skrípamyndir af ýmsum hirð-
mönnum, til þess að skemmta konungi
og drottningu, því sumar myndirnar
voru ærið nærgöngular.
Einn dag, þegar Tumi var á veiðum
með konungi, ríðandi á rottu sinni eins
og vant var, þaut stór og digur köttur
allt i einu út úr þéttum runni og
hremmdi reiðskjóta og riddara og þaut
með þá upp eftir háu tré.
Ekki sá konungur þennan atburð, því
að hann horfði á eitthvað annað, en
hirðmenn hans sáu það. En í stað þess
að hlaupa til og hjálpa Tuma, stóðu
þeir kyrrir og létu kisu óáreitta. „Þessi
litla ókind hæddist að okkur,“ sögðu
þeir, „látum nú sjá, hvaða dugur er í
kvikindinu." Svo létu þeir sem þeir
hefðu ekkert tekið eftir, hvað af Tuma
varð, allt þangað til það var orðið um
seinan að hjálpa honum.
Allt í einu sneri konungur sér þó við
og kom auga á Tuma uppi i trénu.
Vesalings litia ögnin hafði rispazt drjúg-
um af kattarklónum, en Tuma hafði
samt tekizt að snúa sig úr þeim og
bregða sverði sínu, og í því bili, sem
konungur kom auga á hann, var hann
einmitt í einvíginu við köttinn, sem var
jafn ógurlegur fyrir Tuma augum, eins
og fíll væri fyrir okkur. En svo hart og
titt hjó Tumi tii kisu, að hún varð
loks yfirkomin og flýði af hólmi. Til
allrar ógæfu hafði vesalings rottan orð-
iö að láta lifið.
Þegar bardaganum var lokið, fékk
Tumi loks tima til að gæta að því, hve
mjög hann var sár. Hann stóð enn þá
á eikargreininni, þar sem bardaginn
hafði staðið, en þegar konungur leit
upp, sá hann Tuma riða til falls og
missa því næst jafnvægið og detta nið-
ur á höfuðið meðvitundarlausan. Kon-
ungur greip nú í einu vetfangi til hatts
síns og rétti hann fram til að taka við
Tuma. Konungur hafði og stungið
snýtuklút sínum í hattinn í staðinn fyrir
vasa sinn, svo að Tumi kom þar niður
eins og í dúnsæng og meiddist ekki
vitund í fallinu.
Konungur lét hætta veiðiförinni og
flutti Tuma heim svo gætilega sem
framast var unnt, og drottning skipaði
svo fyrir, að enginn maður í höllinni
mætti tala orð öðruvísi en í hálfum
hljóðum, svo að hávaði skyldi ekki
ónáða hann eða skaða, því að hann
var mjög lasburða og veikur af sárun-
Þann 21. maí árið 1927 bár-
ust þær stórfréttir út um heim-
inn, að ungur Bandaríkjamað-
ur, Charles Lindbergh, hefði
unnið það afrek að fljúga einn
síns liðs yfir Atlantshafið í lít-
illi flugvél frá New York til
Parísar á rúmum 33 klukku-
stundum. Þetta Atlantshafsflug
Lindberghs mun um allan ald-
ur verða talið meðal hinna
mestu afreka.
um, sem hann fékk af kattarklórunum.
Drottningin bjó honum til rúm úr bóm-
ull og lagði ofurlítið flauelssnifsi undir
höfuð hans eins og kodda, og hirti
sjálf um hann nótt og dag með stakri
nákvæmni.
En allt var það tii einskis. Tumi fann
á sér, að hann mundi deyja, og það
þótti honum sárast af öllu, að hann
skyldi skilja svo við, að hafa ekki feng-
ið að sjá foreldra sína.
Ferdinand von Zeppelin
greifi var fæddur árið 1838 og
var af gamalli þýzkrL aðalsætt.
Hann fékk mikinn áhuga á að
smíða loftskip, er stýra mætti
að vild. Fyrsta loftskipið, sem
hann smíðaði, var 128 metrar
að lengd, en þvermálið var
11,6 metrar. Þetta skip hóf sig
fyrst tii flugs 2. júlí 1900. Er
hann andaðist, 8. marz 1917,
78 ára gamall, vann hann að
þeirri hugmynd sinni að senda
loftskip til Norðurpólsins.