Æskan - 01.01.1975, Qupperneq 20

Heimsókn
barna
til
Reykjavíkur
I nóvember s.l. kom hópur tólf ára barna frá Neskaupstað til Reykjavikur. Börnin dvöldu
í Reykjavík í 3 daga og skoðuðu söfn og sýningar. Heimsótt var leikhús og Alþingi.
Hópurinn kom hingað í boöi menntamálaráðuneytisins og er sá fyrsti af þremur slíkum.
Næsti hópur verður frá Norður-Þingeyjarsýslu, og sá þriðji mun koma frá Patreksfirði.
Hóparnir ferðast með skrúfuþotum Flugfélags íslands og búa að Hótel Esju, meðan
dvalið er í höfuðborginni.
4-----------------------------------------------------:---
staðið við þetta loforð, ef þeir hefðu gefið það, því allir
vita nú hvernig drengir eru á þessum aldri.
Allt í einu mundi Siggi eftir því, að hann átti eftir að
endurnýja happdrættismiðann. Hann sneri sér hvatiega að
kennaranum og bað hann að segja sér hvað klukkan væri.
„Hana vantar nokkrar mínútur í fimm,“ svaraði kennarinn
eftir að hafa litið á úrið sitt.
„Hamingjan hjálpi mér,“ hrópaði Siggi litli upp yfir sig.
„Ég á eftir að endurnýja fyrir hann pabba, og skrifstofan lok-
ar klukkan fimrn."
„Þá verðurðu aldeilis að hafa hraðan á,“ sagði kennarinn,
en óvíst er hvort Siggi hefur heyrt það, því hann var þegar
rokinn af stað.
Siggi litli hljóp nú eins hratt og hann gat eftir götunni.
Enn átti hann töluverðan spöl eftir ófarinn að skrifstofu
happdrættisins, og hann vonaði (lengstu lög að hann næði
þangað í tæka tíð. Hann gat ekki til þess hugsað, hvað pabbi
hans mundi segja, ef hann brygðist honum. Hann mundi
seint treysta honum aftur, þar sem hann hafði raunar enga
afsökun fyrir því að koma of seint. Hann hafði haft nógan
tíma, sem hann hafði einungis notað í hangs og áflog. Nei,
hann varð að ná, það varð að takast!
Hann herti nú sprettinn eins og hann gat. Á einum stað
stytti hann sór leið yfir kálgarð. Hann heyrði formælingar
eigandans á eftir sér, en hafði ekki tima til að huga nánar
að þeim. Nú mátti engan tíma missa.
Þegar hann kom út á götuna aftur, hljóp hann beint af
augum yfir hana. Minnstu munaði að illa færi, því að bfl
bar að í þessu. Hefði bílstjórinn ekki ekið svona hægt, er
erfitt að segja, hvernig farið hefði. Hann snögghemlaði,
svo svartar rákir komu i malbikið á veginum. Hann heyrði
bllstjórann flauta, en sinnti þvi ekkert, heldur hélt áfram.
Þá heyrði hann í fjarska hvar kirkjuklukkan sló fimm
högg. Það lá við að hann missti móðinn, en huggaði sig
við það, að ef til vill væri klukkan aðeins of fljót eða að
L
----------------------------------------------------------♦
skrifstofu happdrættisins yrði ekki lokað alveg á mínútunni.
Nú átti hann aðeins eftir að beygja fyrir eitt horn, og svo
var hann næstum kominn, því skrifstofan var ofarlega í
næstu götu.
Það var mikill hraði á Sigga litla þegar hann kom að
horninu, og í því kom maður fyrir það. Siggi litli gat ekki
stöðvað sig, en lenti heldur harkalega á manninum svo
hann var næstum rokinn um koll.
Maðurinn hafði haldið á pakka undir hendinni, sem féll
nú á gangstéttina með dálitlum dynk.
„Æ, afsakið," stamaði Siggi litli og ætlaði að halda
áfram. En maðurinn var nú ekki alveg á því. Hann þreif
í kragann á jakkanum hans og skók hann hranalega til.
„Hverslags er þetta eiginlega?" spurði maðurinn og
var allt annað en blíður á manninn. „Hver ósköpin ganga á?“
„Það er happdrættið," stamaði Siggi litli aumingjalega.
En manninn varðaði bersýnilega ekki um neitt happdrætti,
enda vafasamt hvort hann skildi hvað Siggi átti við. Hann
skók hann aftur og sagði þykkjuþungri röddu:
„Svona stráka þyrfti að taka ærlega til bæna. — Og
ætlarðu ekki einu sinni að biðjast afsökunar?"
Það var Siggi litli raunar þegar búinn að gera, en í fátinu
hefur það vafalaust farið fram hjá manninum. Hann skók
hann enn einu sinni til og var augljóslega reiður.
„Ég biðst afsökunar," sagði Siggi litli, „en það er happ-
drættið." Röddin var nú alveg að bresta.
„Mig varðar ekkert um neitt happdrætti," drundi í mann-
inum. „Við skulum nú aðgæta, hvort pakkinn er óskemmd-
ur, fyrst.“
Með það dró hann Sigga litla að pakkanum, sem hafði
henst alveg fram að gangstéttarbrún. Þar beygði maðurinn
sig eftir honum, tók hann upp og hristi hann. Pakkinn virtist
alveg óskemmdur að sjá, og ekki heyrðist neitt hringl í
honum. Það umlaði eitthvað í manninum, og reiðin sljákk-
aði í honum.