Æskan - 01.01.1975, Qupperneq 31

Grábjörninn og brúni Alaskabjörninn
eru gríðarlega stórir. Þeir eru grimmd-
arlegir útlits, og enginn skyldi treysta
þeim. Svarti ameríski björninn er ekki
eins stór. Hann er klunnalegur og bros-
legur að sjá. Maður gæti haldið, að það
væri gaman að leika sér við þá. En að
leika sér við björn væru hættuleg mis-
tök.
Á vissan hátt eru birnir hættulegri en
tígrisdýr. Tígrisdýrið er grimmdarlegt
útlits og öskrar grimmdarlega. Það er
augljóst, að hættulegt er að nálgast
það. En flestir birnir líta meinleysislega
út. Andlit þeirra breytir aldrei um svip.
Þeir líta alltaf út fyrir að vera vinsam-
legir og góðlátir. En þeir eru það ekki.
Þeir geta drepið með einu höggi. Þeir
geta snögglega bitið handlegg af manni
með beittum tönnum sínum. Og það
hefur komið fyrir.
Bjarnarhúnninn verður strax að bera
sig sjálfur eftir fæðu sinni. Flestar dýra-
mæður færa ungum sínum mat til að
byrja með. En það gerir bjarnarmóðirin
ekki. Birnan fer með ungann sinn þang-
að sem fæðuna er að finna. Ef það er
lifandi fæða, verður húnninn að dreþa
hana sjálfur. Hann lærir fljótt að hitta
hana, svo hún komist ekki undan. Björn
getur slegið syndandi fisk upp úr vatni.
Birnir eru mjög snarir í snúningum og
afar sterkir. Það er aldrei hættulaust að
rétta þeim fæðu. Þeir geta slegið eftir
henni, af ótta við að hún hlaupi frá
þeim.
Vinátta hefur ekkert gildi fyrir björn-
inn. Enginn björn hefur nokkurn tíma
lært að sýna vináttu því fólki, sem vill
gera honum gott. Og gæslumönnum
dýragarða þykir aldrei vænt um björn-
inn.
Fluga í maganum
Framh. af bls. 23.
Hinrik var montinn yfir því að geta sýnt þekkingu sína. Og Sören trúöi
honum vel af því að hann var læknissonur. Sören áleit, að þessi skólabróðir
hans hefði mikið vit á veikindum og lækningum. Hinrik var mjög alvörugefinn
á svip. Sören veitti blikinu í augum Hinriks ekki eftirtekt. Hann henti gaman að
hræðslu Sörens, en leyndi því svo vel, að sjúklingurinn grunaði hann ekki
um græsku.
,,Ég ætla að biðja um leyfi til þess að fara heim,“ tautaði Sören. Hann fór
til kennarans og sagði honum, að hann væri mikið lasinn. Kennarinn gaf leyfið.
Á heimleiðinni versnaði Sören. Og er hann kom heim, var hann mikið veikur.
,,Hvað er að sjá þig, drengur,“ sagði móðir hans, er hún kom auga á soninn.
,,Hvað gengur að þér?“
,,Flugan,“ stundi Sören. „Hún flýgur um magann á mér. Hún er full með
sóttkveikjur. Ég þarf að fara til læknisins."
„Flugan?" endurtók móðir hans. „Æ, já, flugan. Þú gleyptir hana ekki. Þú
tókst ekki undirskálina, sem flugan var á. Hún er nýflogin burt. Hún var búin
að ná sér eftir svamlið í mjólkinni."
„Er flugan flogin?" spurði Sören.
„Já,“ svaraði móðir hans. „Þú ert allt of teprulegur og lífhræddur, Sören.
Farðu í skólann aftur."
Sören labbaði til skólans og var mjög niðurlútur. Þegar hann kom í skólann,
skellihlógu skólabræður hans að honum og drógu hann sundur og saman
í logandi háði. Þá ákvað Sören að verða ekki teprulegur eða lífhræddur framar.
En þrátt fyrir það losnaði hann ekki við viðurnefnið Sören lífhræddi.
(Jóh. Sch. þýddi)
29