Æskan - 01.01.1975, Qupperneq 45

baunum og fiski og hrísgrjónum, og svo sagði hann gömlu
konunni, a3 engan hávaða mætti gera og það mætti ekki
trufla hann.
Svo fór hann aftur inn í herbergið og tók mjúkan kodda
frá særða manninum, klappaði sér á magann, þvl hann var
svo saddur, og féll svo f fastasvefn á gólfinu.
Svona gekk þetta f viku. Anansi sagði unga manninum
alltaf, að hann mætti ekki borða mikið, því hann væri svo
alvarlega særður, og gömlu konunni sagði hann, að sonur
hennar þyrfti að fá mikinn mat, svo honum efldust kraftar.
Nú fór ungi maðurinn að hressast og verða gramur. Hann
sagði Anansi að hann væri að svelta í hel.
Anansi sá að það var kominn tími til að hverfa af sjónar-
sviðinu. Hann sagði við gömlu konuna:
„Sonur þinn, veslingurinn, er ur allri hættu. Á morgun
kemur hann líklega fram og segist næstum ekkert hafa
fengið að borða. Þá skaltu taka af honum umbúðirnar og
þvo höndina og handlegginn. Þar verður ekkert ör. En
sárið á enninu var miklu verra, og ég er hræddur um að
þar verði smáör eftir."
Gamla konan sagðist ekki geta þakkað Abinadab lækni
eins og hann ætti skilið, og gaf honum alla peninga, sem
tii voru í húsinu. Anansi flýtti sér að stökkva á hjólið, því
hann sá unga manninn koma fram. Ungi maðurinn var stór
og stæðilegur og hann kreppti hnefana og bjóst til að berja
Anansi og hrópaði reiðilega á eftir honum. Anansi fannst
best að flýta sér sem lengst í burtu.
En nú var Anansi svo feitur orðinn, að hann gat ekki
hjólað eins langt og síðast.
Þegar honum fannst hann vera kominn nógu langt, fór
hann að líta í kringum sig. En hann sá engan, sem leit
út fyrir að vera veikur. Það fannst Anansi leiðinlegt. Þá sá
hann lítið pickney — það er svart barn — sitja grátandi
við veginn. Anansi steig af hjólinu og losaði svolítið um
háa kragann, sem var orðinn of þröngur á hann, því hann
var orðinn svo hræðilega feitur. Svo sagði hann:
„Af hverju ertu að gráta, María mín?“
En litla stúlkan hét ekki María, svo hún svaraði ekki.
Anansi reyndi önnur nöfn. Hann sagði Rósa og Fjóla og
Systa og Vala og öll stúlkunöfn, sem honum komu í hug.
Loks sagði hann:
„Af hverju ertu að gráta, Kolbrún?"
Telpan hét Kolbrún, og nú sagði hún honum loks, að
hún væri að gráta af því að amma hennar væri veik. Henni
væri fjarska illt og hún gæti ekkert borðað.
„Þarna var amma þín heppin, Kolbrún," sagði Anansi.
„Ég er nefnilega hinn valinkunni læknir Hannibal Williams,
og ég lækna alls konar verki og sár og hitaveiki og allt,
sem nöfnum tjáir að nefna.“
Kolbrún tók í höndina á honum og sýndi honum hvar
hún bjó með ömmu sinni. Þarna sat gamla konan í keng
á rúminu sínu og hafði bindi um höfuðið og önnur kinnin
var stokkbólgin. Anansi skoðaði hana og loks datt honum
í hug, hvað gæti verið að henni. Hann sagði henni að opna
munninn, og var lengi að dútla eitthvað. Hvað hann var að
gera? Jú, hann festi baðmullarþráð um eitthvað og sagði
henni að hafa munninn opinn, þangað til hann gæti náð í
sterkt meðal sem hann hefði. Svo stóð hann á fætur og
þóttist vera að leita að einhverju á borðinu. Svo sagðist
hann verða að fara út andartak, en hún yrði samt að hafa
munninn opinn. Hvað hann gerði svo? Jú, hann batt þráðinn
um hurðarhúninn. Svo skellti hann hraustlega á eftir sér
um leið og hann fór út. Og amma gamla veinaði:
„Æl Æ! Ó!“
Anansi flýtti sér inn aftur, svo ekki sæist að skemmda
tönnin hafði rokið úr henni, þegar hann skellti hurðlnni,
og sagði:
„Þetta voru bara veikindin að fara úr þér. En nú verðurðu
að fara varlega, svo þau komi ekki aftur. Því þá verða þau
miklu verri."
Og Anansi faldi tönnina, og Kolbrún og amma hennar
vissu aldrei hvað hafði gerst. En Anansi sagði að þetta
væri allt saman afskaplega alvarlegt og skipaði Kolbrúnu
að hlaupa á markaðinn til að ná í eitthvert góðgæti handa
veslings veiku ömmu að borða. Svo borðaði vondi læknir-
inn Hannibal Wiiliams (það var Anansi) allan matinn sjáifur.
Loks sá Anansi, að Kolbrún litla var búin með alla pen-
ingana, sem þær áttu. Hann vissi, að markaðssalarnir myndu
ekki skrifa meira hjá henni og að veslings amman var alveg
að svelta í hel. Doktor Hannibal Williams var líka orðinn
svo feitur, að hann komst varla upp á hjólið. En hann hélt
að það væri best að hjóla, því hann vildi komast í hæfilega
fjarlægð.
Nú vitið þið, hvernig stóð á því, að Anansi var svona
feitur á kreppuárunum. Hann var hinn frægi Abinadab lækn-
ir. Hann var hinn valinkunni læknir Hannibal Williams. Ójá.
Anansi bjó til mörg fleiri nöfn. En hann varð alltaf að
flýta sér burt.
Eftir langan tima var Anansi kominn hringinn í kringum
Jamaiku. Hann var kominn aftur á sama stað. Þá heyrði
hann fólkið í Spænskabæ segja:
„Einn góðan veðurdag náum við þessum Abinadab," og
annars staðar segir fólkið:
„Hafið þið heyrt um þennan svikara, sem kallaði sig
Hannibal Williams og þóttist vera læknir? Einhvern tíma
náum við honum.“ í öllum bæjunum hló fólkið reyndar, en
það sagði líka hvað það mundi gera við þennan vonda ná-
unga þegar það næði honum. Það mundi sýna honum, hvar
Davíð keypti ölið.
Þegar Anansi var kominn skammt frá heimabæ sínum,
tók hann af sér hvíta stífa flibbann og henti fallega hjólinu
langt, langt í burtu. Eitthvað inn í skóginn, þar sem það
mundi ekki finnast.
Þá fór hann að gá að því, hvort sveltandi kona hans og
börn hefðu ekki eitthvað ætilegt í húsinu. Og enginn náði
Anansi.
ÞAKKIR
Seyðisfirði 14. 9. 1974.
Ég undirrituð sendi mínar innilegustu kveðjur og þakkir til
Barnablaðsins Æskunnar og Flugfélags íslands fyrir ógleymanlega
ferð til Oslóar og að Reykjalundi dagana 19.—22. ágúst s.l.
Sérstakar kveðjur vil ég senda Sveini Sæmundssyni, Grími Engil-
berts og norsku blaðamönnunum við Verdens Gang, þeim Siri
Horn og Jan Greve.
P.S. Einnig bið ég fyrir kveðjur til mannanna, sem tóku á móti
okkur og sýndu okkur Reykjalund. mm
Kærar kveðjur
Vilborg Borgþórsdóttir.