Æskan - 01.01.1975, Blaðsíða 33

Bóndinn, sem á þetta hænsna-
hús, heyrði mikinn hávaða og
fjaðrafok þaðan, en þegar
hann kom á vettvang, sá hann
að húsið stóð opið, en refur
á flótta var að hverfa inn í
skóginn. — Getið þið hjálpað
bóndanum að finna það af
hænsnunum, sem hefur falið
sig í nágrenninu?
hér væri um gull að ræða. Eitt af þessum málmstykkjum
tók Tarzan með sér, því að hann hafði séð enn aðrar
dyr og nú með slagbröndum innan á. Þær gátu því ef til
vill legið til útgöngu úr þessari furðulegu byggingu.
Er hann hélt áfram, lá leiðin þráðbeint áfram langa
hríð. Honum fannst hann hlyti að vera kominn út fyrir
musterismúrana eftir vegalengdinni að dæma. Hann fór
eins hratt yfir og hann vogaði, uns hann kom að þrepum,
sem lágu upp á við. Neðst við þrepin var gengið á stein-
steypu, en þegar hann gekk upp stigann, fundu berir fætur
hans brátt, að hann gekk á granítsteini. Þrepin lágu í
bugðum upp á við, þar til allt í einu að við tók þröng gjá.
uppi yfir apamanninum sá í heiðan himininn og fram-
undan lá gata skáhallt upp á við. Tarzan skundaði þar
upp eftir, og skyndilega stóð hann uppi á stórum granít-
hletti. Nokkuð í burtu sá hann rústir Óparborgar. Turnar
°g kúplar hennar glóðu í tunglsljósinu. Tarzan leit á
málmstykkið, sem hann hélt ennþá á í hendi sér. Hann
skoðaði það um stund. Þvi næst leit hann aftur til borgar-
rústanna. „Ópar,“ tautaði hann. „Borg skelfinga og dauða,
en borg ótæmandi auðæfa.“ Málmurinn var skíra gull.
Tarzan klifraði niður klöppina og hraðaði mjög för
stnni í átt til fjallanna í fjarska, án þess að líta aftur til
Ópar. Sólin var að koma upp, þegar hann komst að vestari
fjöllunum. Nokkuð í burtu sá hann rjúka milli trjánna.
>.Menn,“ sagði hann við sjálfan sig. „Þeir voru fimmtíu
Óparmennirnir, sem fóru að leita mín. Skyldu það vera
þeir?“ _ Tarzan fór upp í trén og nálgaðist síðan reyk-
mn mjög hljóðlega. Allt í einu sá hann, hverjir þar voru,
°g bros færðist yfir varir hans, því að þetta voru hans
menn. Wazirimenn hans sátu þarna við elda sína. Hann
kallaði til þeirra á máli þeirra:
„Standið upp, börnin góð, og heilsið konungi ykkar!“
Þegar Wazirimenn höfðu fullvissað sig um, að þetta
var í raun og veru Tarzan, urðu þeir mjög glaðir.
„Við vorum bleyður,“ hrópaði Busuli. „Við hlupum á
brott og skildum þig einan eftir, en þegar óttinn rann
af okkur, ákváðum við að snúa aftur og frelsa þig eða
að minnsta kosti hefna þín.“
„Hafið þið séð fimmtíu hræðilega ljóta menn koma frá
borgarrústunum og halda inn í skóginn?" spurði Tarzan.
„Já,“ svaraði Busuli. „Við sáum þá seint í gær. Þeir
kjöguðu áfram á stuttum fótum og studdu handarbökum
niður, eins og górilluapar gera. Já, þeir voru mjög ljótir.“
Framhald.
31