Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1952, Blaðsíða 67

ALMANAK 67
menn kminuga herrum þessum. Kom það mörgum á
óvart, hve hann virtist handgenginn þeim. Ekki var að
sjá, að þeir könnuðust við neiuu annan nefndarmann,
jafnvel ekki Sveinn Thorvaldsson, sem var einn af mestu
“styrktarmönnum” þáverandi fylkisstjórnar. Auðsjáanlega
hafði Baldvin búist við, að ráðherrann reifaði málið, en
til þess hefði ráðherrann þurft að snúa sér að varaforset-
anum. 1 þess stað sneri hann að nefndinni eins og sjálfur
varaforsetinn. Þegar Baldvin sá, að ráðherrann sneri
öfugt, gaf hann sig fram og ávarpaði varaforsetann hæ-
versklega, lýsti erindi nefndarinnar, talaði vel og skipu-
lega, sagði að öll sanngirni mælti með, að brautin yrði
framlengd til Riverton, færði gild rök að því, að það
fyrirtæki mundi verða arðberandi fyrir jámbrautar fél-
agið, ekki síður en íbúa nýlendunnar. (Enginn, sem
þekkti Baldvin, efaðist um hagsýni hans og afburða
þekking á fjármálum.)
Ekki hafði Baldvin slept síðasta orðinu, þegar vara-
forsetinn rumskaðist og sagði “Nei”! — að sjálfsögðu
fyrirfram ákveðið svar.
Allir hrukku saman, nema ráðherrann; hann stóð
eins og öfugt upphrópunarmerki. Baldvin náði sér fljótt
eftir áfallið, hélt áfram, eins og ekkert hefði ískorist—ef
hann, varaforsetinn, vildi enga ábyrgð á sig taka á
þessum fundi, mundi hann þó, á fundi C.P.R. félagsins,
sem halda átti í Montreal á næstunni, að öllum líkum sjá
sér fært að mæla með því, að áminst braut yrði
lögð á yfirstandandi ári. Aftur þvert “NEI” frá varafor-
setanum. Stefán Sigurðsson lyfti þá brúnum eins hátt
og þær komust og beindi orðum sínum til þeirra beggja
stóru: “Ef þið byggið ekki brautina, þá gerum við það
sjálfir.” Ekki bar á, að nokkrum, sem heyrði, þætti þetta
öfgakent, enda slapp það atlmgasemdalaust. Hófust
svo kveðjur með handabandi, sem menn nota til að ýta
þeim frá sér, sem þeir vilja losast við. Sé viljinn sameig-