Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1952, Síða 72

72 ÓLAFUR S. TIIORGEIRSSON:
eg “emigrantinn”, að eiga að horfast í augu við einn
áhrifamesta mann amerískrar stórborgar, og eiga þar á
ofan að biðja hann bónar í eigin þágu.
Mér fannst sem eg væri að leggja út í alófæran sjó.
En áfram hélt eg þó. Mig minnir að einkaskrifstofur lians
væri á annari hæð í “Times” byggingunni.
Eg gekk tafarlaust inn í skrifstofuna. Háttprúðri
skrifstofu stúlku sagði eg erindi mitt. Hún fór inn í innri
skrifstofuna, en kom að vörmu spori aftur og sagði mér,
að Col. Blethen myndi veita mér viðtal.
Eg gekk inn í skrifstofuna. Blessuð sólin skein inn
um glugga hennar. Hinn mikli maður var að skrifa, er
eg kom inn, en leit þó strax upp. Fannst mér hann horfa
gegnum mig, áður en hann mælti orð frá rnunni. Loks
spurði hann mig að erindi, en eg afhenti honum bréf Dr.
Matthews, sem mér virtist bezta inngangsorð að erindi
mínu. Hann las bréfið. Lagði það frá sér, en sagði eins
og við sjálfan sig fremur en að ávarpa mig.
“Enginn nema Dr. Matthews hefði farið að ónáða
mig með svona kvabbi. En þetta er prestum líkt.”
Fram að þessu hafði eg staðið, en nú bauð hann mér
sæti og virti mig fyrir sér. Því næst spurði hann mig hvort
eg væri einn af þessum ungu Svíum, sem Seattle væri nú
að fyllast af! Eg sagði sem var, að eg væri Islendingur.
Það var eins og að svipurinn yrði stórum mildari og
lilýrri. Tók hann að spyrja mig um Island, hag þess, fólks-
fjölda og nútíðarviðhorf. Leysti eg úr spurningum hans,
sem bezt eg gat, án allra málalenginga. Loks spurði hann
mig, hversu lengi eg hefði að heiman dvalið. Sagði eg
sem var, að það væru þrjú ár. Lét hann orð falla í þá átt,
að eg talaði furðanlega gott mál, eftir ekki lengri dvöl í
landinu. Því næst spurði hann mig, hvort að það væri
mitt æðsta mið í lífinu, að innheimta farseðla á strætis-
vagni. Eg tjáði honurn, að eg ætti marga framtíðar-
drauma, sérílagi um að ná menntun, en nú sem stæði,