Afturelding - 01.06.1986, Síða 32

Stella Sverrisdóttir
Alltíeinu
rann upp fyrirmér
Ijós
Ég fluttist búferlum hingað til
Akureyrar vorið 1985. Mig lang-
aði hreint ekkert til þcss. Við
höfðum alltaf verið fyrir sunnan
og þar átti ég allt niitt skyldfólk
og kunningja. Hcr þekkti ég
næstum engan og sárkveið fram-
tíðinni.
Við bjuggum rétt fyrir utan
bæinn og í sama húsi var fólk
sem ég þekkti af afspurn. Ég vissi
að þau voru ágætisfólk, en þó
var einn galli á þeim. bau voru í
Hvítasunnusöfnuðinum, hvað
sem það nú var. Svona hugsaði
maður nú í þá daga. Ég vissi ekki
að Drottinn hafði leitt mig þang-
að.
Svo fór ég að kynnast þessu
fólki og líkaði reyndar mikið
betur við það en ég hafði búist
við. Ég var dálítið forvitin um
þessa trú þeirra, hafði heldur
aldrei efast um að einhver Guð
væri til. Hins vegar fannst mér
hann ekkert sérstaklega góður og
Jesús Kristur var mér aðeins
persóna í bók. Samt hafði ég nú
alltaf hálf-öfundað þá sem áttu
þessa trú og gátu treyst á eitt-
hvað gott og almáttugt. Ég fór á
eina samkomu hjá þcim cn leist
illa á mig þar. Þetta var sem sagt
ágætt fyrir aðra, en ekkert fyrir
mig.
Svona leið sumarið fram að
Vcrslunarmannahelgi. Þá buðu
þau okkur með sér á sumarmót-
ið í Kirkjulækjarkoti. Við slóg-
um til og ætluðum bara að hafa
þetta eins og hverja aðra útilegu.
Alla vega ætlaði ég ekki að vera
meira á samkomunum en ég
nauðsynlega þyrfti.
En stóra tjaldið hafði svipuð
áhrif á mig og segull á járn og ég
varð undrandi og hrifin þegar ég
sá allt þetta fólk. Það söng og
bað og virtist svo innilega glatt
og ánægt. Þegar samkoman byrj-
aði á laugardagskvöldið var mér
farið að líka vel og einhver und-
arlegur fiðringur kominn í mig.
Ég var farin að hugsa alvarlega
um þctta, hvort þessi gleði væri
eitthvað sem ég gæti eignast líka.
Þegar kom að því að fólki var
boðið að koma fram og taka á
móti Jesú, þá þótti mér allt í
einu ekki gaman lengur. Maður-
inn minn fór fram og frelsaðist
en ég horfði á og fannst þelta allt
vera eins og hálfgerð lciksýning
eða skrípalæti. Vonbrigðin hellt-
ust yfir mig og mér lcið eins og
ég hefði verið svikin um eitthvað
stórkostlegt.
Daginn eftir leið mér illa. Ég
var hræðilega ósátt við þetta allt
saman og langaði mest til að
komast burt sem fyrst. Mér
l'annst eins og Guð kærði sig víst
ekkcrt um að frelsa mig og efað-
ist jafnvel um að eitthvað slíkt
„frelsi" væri til. Loksins kom ég
mér að þvi að tala um það við
vinkonu mína hvernig mér var
innanbrjósts. Ég var hrædd um
að hún yrði reið, en það varð
hún ekki og mér leið strax ögn
skár. Svo fór ég á samkomuna
um kvöldið og fylgdist vcl með
öllu sem fram fór. Mig langaði
svo að öðlast fullvissu um að
þetta væri eitthvað ckta, eitt-
hvað satt og hreint.