Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 7

3
l'úsu geði yfir árstíð þess manns, sem svo var sannmáll, aðhann sagði aldr-
ei ósatt af högúm nábúa sinna og svo rjettsýnn, að hann hallaði aldrei
máli vinum sínum í vil.
En annað hefur þar ekkert um liann staðið, þvi kvæðið byrjar ein-
mitt á því, að Darjan var að vökva blómin sín og aldinlrjen, þegar kvöld-
skugginn var að færast yfir garða hans undir sölarlagið, ljettur í skapi og
áhyggjulaus eins og vant var, en Badúr gaijili fóstri hans og vatnsskjólurnar
voru hjá lindinni, því hann var að sækja vatnið handa kúnni og skygnast
um leið að geitunum, hvort þær gönuðu ekki í einhvérjar ógaungur, þar sem
þær færu úngu kiðlingunum sínum að voða. En Badúr gamla sýndist víst
öllu vera öhætt og fór rólegur að gera bæn sina við lindina eins og vera
bar, því það var þá í það mund kvöldsins, sem allir rjettsiðaðir eldsdýrk-
endur austanfjalla mændu auguln sínum vestur til Kódrúdbrúna, þar sem
sólin var nú rjett á förum. Badúr gamli sneri nú andliti sínu þángað líka.
Sólarlagið var s'vo dýrðarfagurt og sumarkvöldblærinn svalandi eiils og berg-
lind og á Badúr gamla leið sæl bænarværð, svo stundin drógst.
Hann hefði líka getað verið fljótari með bænina, ef nokkuð hefði kallað
að, en það var eins og karltetrið værí ofurlítið að teygja úr henni eða treina
sjer liana, til þess að geta sem leingst horft á kvöldroðann á skýjunum yfir
Sjanævahæðunum, því það var eingu líkara en einhver guðinn væri að leika
sjer að þvi, að heingja J)ar npp málverk á himininn. Eittvar svo fagurt, að því
verður varla ljrst, en helzt var það svipað afarstórum skáhornóttum kodda
úr silfurgráu arabisku ílaueli með gullbryddíngum og lýsigullsskúfum, og hon-
um datt í dug, að þesskonar skýkoddar eða skýhægindi myndu J)að vera,
sem helgikvæðin sögðu, að guðirnir, eða hínir guðdómlegu andar setlust á
til að hvíla sig og líta yfir jarðarkríngluna og gæla að mönnum og dýrum.
En sólin hvarf fyrir brúnina og Badúr gamli krepti hendurnar um sviga-
líilpina og hjelt heimleiðis og datt ekki í hug, sem ekki var von, að hann
hefði einmitt rjett sjeð út gulllúydda koddann, J)ví á honum sátu þessa sömu
stund tveir af hinum himnesku sendiboðum sólguðsins.
Þetla voru J)eir Bahman, liinn holli verndari lijarðanna og Sharever
fjalladrottinn, sem ríkastur er allra af miskunn, að undan teknum Ahúra
Masda alföður sjálfum.
Þeir höíðu komið þángað nærri undir eins, þó hvor kæmi úr sinni
átt, því Sharever kom að austan og kom auga á skýið austur hjá Afghana
fjöllum og' stefndi svo beint á það, en Bahman sá það ekki eins fljótt, því
hann kom að norðan, svo Elbiirs skygði á.
Þeir sáu undir eins að liann Skýjafeykir bróðir þeirra liafði sópað
þarna saman hnoðrunum i hægindi handa þeim, svo þeir gæti hvilt sig í
kvöldgeislunum og notið sólarlagsins. Þeir hölluðu sjer þarna líka eins og
þeim var hægast og horfðu austur eftir dölunum og niður á fjöllin.