Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 53

49
á Þúfum í Óslandshlíð, hafði ekki getið þess við söluna. Eg fékk samt
mestu mætur á hestinum fyrir þægð og röskleika, sem vann vonum framar
á vegalengdinni — lét eg því svo vel að honum, sem barni, er manui þykir
vænt um. Fljótt J)óttist eg finna að honum þótti vænt um mig.
Eng'um var til neins að ætla sér að taka liann úti nema mér. Hann
stóð kyrr er eg kom til, og ekki leið á löngu áður maður, sem ætlaði að taka
hann, fékk meiðslahögg af honum. Ekki nóg með ])etta; hann sýndi meiri
klæki og mér óþæga. Eg hafði bæði kvenfólk og einn dreng hálfvaxinn á
heimilinu, og' er lil Kúfs átti að taka handa þeim og eitthvert þeirra þurfti
að fara á honum eitl á veg skemra eðalengra, þá ýmist reis hann upp á aftur-
fætur, eða hljóp þvert úr vegi á fylslu ferð. Stúlka sú, sem er þó
með ánæg'jusvip að gefa klár þessum hrauðið á myndinni, hefir af þessháttar
samförum þeirra að segja.
Kúfur var mér að sama skapi auðsveipur, eins og hann, svo sem að
framan er sagt, reyndist öðrum hinn veg. Hann lölti á svo fínum gangi og hafði
svo hratt og' vakandi ganglag, að mér leið einatt vel á honum. Ef eg' fór af
haki upp hrekku, og hann gekk á undan, mátti eg eiga hann vísan að standa
kyrran og bíða eftir mér hvenær sem eg kallaði lil hans. Einu
smáu atviki gleymi eg ekki, er kom fyrir fyrsta sumarið sem eg átti
hann. Eg reið honum á engjar á daginn er á leið sumar, en lét hann inn
i hús á nóttum; slepti eg honum á kvöldin, er eg kom heim á túnið, sem
búið var að slá seinni slált, en »háin« var enn úti. Mér þótti svo væntum
þægð hestsins við mig, að eg' gal ekki slilt mig um að grípa milli hánda
úr töðunni úli og fleygja fyrir hann þegar eg' lét hann inn, svo sem eins og
til ])css að treysta meira og meira vinfengið milli okkar. Eilt kvöldið, er
komið var svarta myrkur, gekk eg til Ivúfs, yzt i túnhornið, og lét hann
labba á undan mér heim að húsinu, en þegar kemur þar, að fáir íáðmar
eru að lnisinu, þá fer liann þvert af stefnu, eina 5 faðma, og' snýr svo við
að húsinu afturþaðaft, og' skildi eg þelta ekki fyr en um morguninn, að eg
sá að þarna var upprakaður lítill töðugarður, sem hann hafði verið að ganga
fyrir endann á eins og lil þess að skemrna hann ekki fyrir mér, enda snerti
hann ekki við töðunni (hánni) úti, þó honum þætti vænt um að fá tugguna
inn. Þetla lcallaði eg óvenjulega lcurteisi af dýri. Drambsemi lýsti sér í fylsta
máta hjá Kúf, enda var höfuðburður og framganga hísna hrokaleg. Þegar
eg var ú ferðinni vestan frá Hólum, Iiafði eg þrjá hesta og' var orðinn einn
meðþáfrá Akureyri. Eg hafði hrúnan hest gamlan frá Einarsstöðum i Reykja-
dal. Þegar kom upp á heiðina (Vaðlaheiði) rak eg háða þessa hesta en
x-eið þeim þriðja — en þelta gekk ekki greiðlega. Sá brúni áleit sig sjálf-
sagðan foringja á sínuin margkunnuga vegi, en Kúfur kunni alls ekki við að
vera á eftir honum, og stökk út af hrautinni og fram með henni og svo upp
á hana fyrir framan Brún, en þá stökk Brúnn heint út af og' frá brautinni.
7