Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 37

33
fór jeg að sannfærast um. að þeir voru öllu ver farnir en jeg, að þeir voru
enn þá umkomulausari, af því að enginn bar hönd fyrir höfuð þeirra, en
margir misþyrmdu þeim. Það voru skepnurnar á heimilinu, þar sem jeg
var lengst af í uppvextinum.
Jeg var eitthvað á tólfta ári, þegar mjer var komið fyrir hjá ríkasta
hóndanum í sveitinni. Jeg var nú að vísu nokkuð veikhyggð og ófær til
allrar stritvinnu, en mjer var þó ýmislegt það gefið, sem getur komið að
gagni á stóru heimili: jeg var ólöt, rnjer var sýnt um innanhússtörf og jeg
var áreiðanleg. Jeg' passaði hæsnin og svo var jeg' höfð til smásnúninga og'
sveikst aldrei um það, sem jeg átti að gera.
Húsfreyjan var nú raunar svo góð mjer, sem henni var lagið, en
hún var mædd kona og' súr í skapi. Það fjekk svo á hana, að hún hafði
ekki átt nein hörn, og maðurinn var alltaf harður og' vondur við hana. Þó
hún hefði sig' nú ekkert frammi við mann sinn, var hún alltaf í hálfvondu
skapi við aðj-a, og ljet það þá helzt bitna á hjúum sínum.
Maðurinn var nú auk þess orðinn áhugalaus um jörðina og farinn
að drekka, svo að allt gekk úr sjer. Hann hirti ekkert um hjúin og hjelt
þeim sjaldan að vinnu, svo jörðinni fór aptur ár frá ári, Og þó áttu
slcepnurnar langverst hjá honum, einkum þegar þær fóru að eldast, eða
átti að fai’ga þeim. Þá var engínn miskun lengur hjá Magnúsi.
Já, þið megið trúa þvi, að jeg sá og reyndi margt þar á heimilinu
og að jeg komsl hrátt að raun um, að það væru mai'gir fleiri aumingjar
en jeg á jöi'ðinni, enda var jeg alveg hætl að gráta yfir sjálfri mjer, sem þó
gat komið fyrir áðui’, því nú gat jeg ekki tára bundist yfir meðferðinni á
vesalings skepnunum.
En hvernig sem það nú atvikaðist, þá þótti þessum veslingum alltaf
vænst um mig. Ekki þurfti jeg að koma nema rjett inn í hesthús-
dyrnar lil þess að hestarnir litu allir við mjer, og teygðu álkurnar á
móti mjer. Eins var varðhundui'inn, þó hann væri svo grimmur við alla
aðra, að hafa varð á honum festi, þá lofaði liann mjer alltaf að ldappa sjer
ogljelvel að mjer. Jeg hafði lika opt í'jett honum hita, og' þaðmundi hann
rnjer einlægt, hvernig sem á honum lá.
En jeg var að tala um hestana. Þá fór húshóndi minn einlægt lang-
vei'st með. Hann álti einn hest, sem var allra hesta þægastur og vitrastm-,
liggur mjer við að segja. Hann hjet Brúnn, náttúi’lega af því að hann var
brúnn að lit. Mjer var nú eins og jeg sagði, vel til allra skepnanna, en þó
þótti mjer langvænst um Brún, jeg gat ekki að því gert. Það þótti flestum
og' enda húsbóndanum, þó engínn væri hann dýravinur.
Það var fyrirtaks hestur, hann Brúnn, alltaf þetta jafnfrískur og ljör-
ugur. Það var svo sem auðfundið, að hann hafði verið vel taminn ogfarið
vel með hann í uppvextinum. Nú var hann farinn að eldast, eitthvað 16
5