Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 29

25
iim á fæturna. En hann átti hágt með að vakna og ekki vildu fæturnir berá
hann. Varðliðarnir voru nú samt þangað til að, að þeir gátií vakið hann,
»Hvað ert þú að gera hér, ólánsfuglinn þinn?«
Ekkert svar!
»Nú ætlarðu ekki að svara, garmurinn þinn! Hvað heitirðu?«
Drengurinn rankaði nú loksins við sér, en varð lafhræddur, þegai*
hann heyrði þessar óhlíðu raddir og fann til hnyppinganna, er voru þeim
samfara, svo hann fór að gráta. En hundurinn flangsaði upp að harninu,
lagði framlappirnar á herðar Páli og neri trýninu um vanga hans. Þá
lét Páll huggast, — og nú hófst aftur yfirheyrslan.
Hvar er hann faðir þinn? — Veit það ekki.
Hvar er hún móðir þín? — Farin.
Ilvert? — Veit það ekki.
Hvað heitirðu? — Páll.
Hvað meira? — Páll.
Meira fengu þeir ekki út úr honum.
Komdu svo með okkur, Páll! Þér er kalt, greyið þitt, og þér mun
ekki veita af að verma þig svolítið.
Páll hafði nú ekkert á móti því. Hann tók í hendina, sem að hon-
um var rétt, og fór að staulast á stað, en snjeri sér þó við til þess að kalla
á vin sinn, hundinn: Páll, komdu Páll!
Hvað? Ertu að gera gabb að okkur, sagði annar varðliðinn. Hvor
ykkar tveggja heitir Páll, þú eða hundurinn?
Hvað heitir þú? — Páll.
Og hundurinn? — Páll!
Það var nógu skrítið. En hvernig vék þessu við ? Barnið hafði ekki
getað gefið vini sinum, hundinum, neitt annað nafn betra en nafn sjálfs sín,
og þeir voru nú orðnir svo samrýmdir, að þeir lifðu sem einn maður,
skiftu jafnt með sér bölinu sem bitanum, er þeir sníktu sjer út á daginn.
En hundurinn Páll þoldi alt hetur en drengurinn og varði hann vel, ef á
þurfti að halda, gegn öllum óvinum, eins og hann hafði vermt hann nú fyrir
skömmu og hjargað honum úr bráðri hættu. Omkomulausi drengurinn og
umkomulausi hundurinn höfðu tekið ástfóstri hver við annan, úr því menn-
irnir skeyttu ekkert um þá. Og það var sýnilegt á öllum látum hundsins
að nú lá vel á honum, hann lék sér í kring um vin sinn og varðlið-
ana háða, sem hann annars var svo lafhræddur við. Því ekki þurfti hann
að sjá nema svipinn af einhverjum varðliðanna, til þess að skjótast undan
eins og kólfi væri skolið. Það var eins og hundurinn vissi það, að allir
flækingar voru ófriðhelgir í mannlegu lélagi, En nú þótti honum sýnilega
vænt um varðliðana, af því að þeir höfðu bjargað lífi drengsins.
4