Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 39

unum. Bóndinn kipti og rykti í beizlið og lét höggin og slögin dynja á hestinum
eins og óður maður. Brúnn kiftist bara við undan hverju höggi og þegar
verst lét, prjónaði hann og fór heldur aftur á hak en áfram og hristi haus-
inn í sífellu, eins og hann væri að þvertaka fyrir það að lialda áfram. Og
svona gekk langa stund, þangað til vinnumanninum loksins hugsaðist það
snjallræði að fara og teyma hestinn yfir brúna. En þá sá hann, hvern-
ig komið var: hrúin var farin af læknum.
Brúnn náði sér aldrei eftir ])að, hann varð hvumpinn og staður.
Með þolinmæði og góðri meðferð liel'ði ef til vill mátt ná því úr honum
aftur, en þolinmæði og góð meðferð áttu nú sízt heima á þeim bæ. Með-
ferðin á Brún fór tfemar versnandi, svo hann varð æ hvumpnari. »Aum-
ingja Brúnn minn!« hvislaði eg oft í eyru klársins, er hann horfði á mig
með raunalega augnaráðinu. »Hvernig hafa mannaskammirnar farið með
þig?« Ilann var lika orðinn svo breyttur í útliti; enginn myndi hafa þekt
hann, sem hafði séð hann áður, — svo magur og skininn var hann.
Margt ljótl har fyrir augu mér á bænum þeim, en það ljótasta sem
eg sá, voru þó æfilok Brúns. Bóndinn ætlaði að selja hann lil slátnrs, en
enginn vildi hjóða í skrokkínn, og þá þótti bóndanum réttast að láta liann
lafa á horriminni, meðan hann hefði einhver not af honum.
Hrumur og stirðfættur, hrösull og hálfblindur og hormagur með ótal
brisum um sig' allan —, svo kemur Brúnn mér nú fyrir sjónir, er eg hugsa
til hans. Oft varð honum á að leggjast, þegar hann gafst upp undan strit-
inu, en með svipuhöggum lömdu þeir hann á fætur aftur. En þegar hann
loks fjekk frið fyrir böðlum, stalst eg oft til hans og gaf honum tuggu. Þá
lagði hann oft höfuðið upp á öxl mér og stundi mæðulega, eins og hann
ætlaði að trúa mér fyrir raunum sínum. En eg þekti þær nú ofurvel allar
saman. Loksins rann nú upp endadagur Brúns.
Hann var dottinn einu sinni sem oftar, dauðuppgefinn, svo hann
komst ekki á fætur aftur. Vinnumennirnir fóru að bisa við hann og herja
hann á fætur, en alt kom fyrir ekki. Eg kom þar að. Hann lá alveg af-
velta á annari hliðinni, grafkyr, og með úthreiddar fætnrnar. Loks var all
heimilisfólkið komið utan um hann, en karlmennirnir misþyrmdu honum
og hörðu.
Eg ruddist í gegn um þröngina, kastaði mér ofan yfir skepnuna og
bað þá um að lofa henni þó að deyja i l’riði. Þetta mun þeim karlmönn-
unum hafa þótt gaman að, því allir fóru að skellihlæja. Svo kom hóndinn
þar að, hálfdrukkinn að vanda. »Hvað er hér á ferðum«, sagði hann.
»Brúnn er að drepast«, svaraði einhver. »Uppáhaldið hennar Hönnu«,
hætti annar við. Og svo fóru þeir aftur að hlægja og' drógu mig ofan af
hestinum,