Dýravinurinn - 01.01.1905, Blaðsíða 15

11
nýja grasið í sólskininu, en hann stóð þarna að horfa á Sokku leingur en
hann ætlaði, því hann vissi ekki fyrri til en Ljúdar litli, ljettadreingurinn,
var kominn þar út til hans og fóstri hans gamli á eftir, og þetta var ekki
leingi að frjettast, því á svipstund voru allir komnir á fætur og slóðu þar í
kríng eða sátu á fótum sjer í grasinu, en Sokka valdi úr grængresinu og
drakk geitarmjólkina, sem sótt var handa henni og' ljet eins og hún ætti
þar heima.
Þennan morgun mundi Darjan alla sina ævi. A heimilið alt var
kominn nýr hlær og' fólkið fjekk þann dag eins og nýjan svip og eins og
allur bærinn væri leystur úr einhverjum álögum. Og' þó var þessi happa-
dagur ekki enn á enda, því rjett fyrir kvöldverðarmál sá Darjan hvar föru-
presturinn kom heim götuna og teymdi nú asna á eftir sjer og hann varð
alt i einu eins og magnlaus af undrun, því hann gat ekki betur sjeð en að
þar væiá kominn litli asninn hans, yndið hans, sem hann gekk frá síðast i
skútanum, svo nauða likir voru þeir. Karlinn lallaði í hægðum sinum að
garðshliðinu, heilsaði Darjan vingjarnlega og spurði hann hvort hann þyrfti
ekki að kaupa sjer asna. Darjan varð svo feilinn eins og barn og sagði, að
ekki myndi sjer nú vanþörf á þvi, en hann hefði verið nokkuð óheppinn
með skepnur um tíma og vissi ekki hvorl hann ætti að leggja það upþ.
»Það hugsa jeg þjer sje nú óhætt hjeðan al' samt«, sagði förupresturinn, »og
asninn svarna getur orðið þjer ofurlítil upphól fyrir asna- og úlfaldamissinn
og borgunina ætla jeg að biðja þig að gera svo vel að greiða svaungum föru-
prestum smátt og smátt, og tíkina þá arna færðu í kaupbæti; hún hefur ein-
hversstaðar slegist i för með mjer«. Þá tók Darjan eftirþví, að rakki hafði
elt þá og það var Dúdú. Hana þekti hann undir eins. »Svo sýndist mjer
eittlivað af hirðislausum geitum vera hjerna suður í skóginum bak við háls-
inn«, sagði karl, »það væri þörf á að líta eftir úngkiðunum. Ahúra Masda
blessi Jiig og minstu þeirra, sem svángir eru«, og svo var gamli presturinn
kominn lángt út fyrir garð, áður en Darjan var nokkuð búinn að átta sig
á öllum þcssum undrum.
Hann ætlaði aldrei að geta skoðað asnann nóg og strokið honum; og
um höfuðið og augun gat honum ekki missýnst, þau voru nákvæmlega eins
og í litla asnanum hans, sem einginn vissi um nema hann, en Dúdú gegndi
nafni sínu hver sem kallaði, svo hana þektu allir. Og ekki þurfti asnatetrið
að kvárta yflr ævinni eða aðbúðinni þar í garðinum og óstrokinn var hann
ekki, og að viku liðinni var hann húinn að fá þar þrjá stallbræður til að
leika sjer við og tvær stallsystur, aðra með svolitlum syni með sjer, og það
var ekki minsta gamanið.
Þómartværi undarlegt á þessum degi, þá stóðu þeir Darjan og fóstri
hans þó leingi og horfðn forviða á geitahópinn sinn, þegarþeir komu suður
í skóginn, því geiturnar þeirra voru þetta, á því var einginn efi, því þeir